Impressie

Hoofdstuk 1: Eerste reis naar Italië – Griekenland met broer Edwin
Na een lome treintocht door het Italiaanse landschap kwamen we in de havenstad Brindisi aan om die middag met de boot naar Griekenland te vertrekken. We hadden net lekker gezwommen, toen er plots … wat was dat nu??…. het leek wel alsof er een brommer of zoiets dwars door me heen wilde. In een paar seconden was het gebeurd. Edwin keek me aan, ik gilde en twee knullen op een scootertje scheurden dwars tussen ons door. De een trok aan mijn handtas, die ik nog stevig vasthield, maar het hengsel brak en daar stoven ze, vol gas, weg met al mijn bezittingen…

Hoofdstuk 2: Eerste Griekse liefde in Loutraki
En toen kwam de dag dat mijn Griekse Jimmy me raar aankeek, vreemd begon te doen. Ik voelde dat er iets niet klopte en na zeer lang aandringen kwam het hoge woord eruit… over twee dagen zou zijn vaste vriendin uit Denemarken aankomen. Zij kenden elkaar al vier jaar en ze kwam ieder jaar over. En al denk je dat je jezelf kent op momenten van crisis, shock en dergelijke, een mens kan toch wonderlijk reageren. Na een eerste reactie van ongeloof, ben ik – tegen mijn natuur in – bijzonder rustig gebleven, heb hem bedankt en vaarwel gezegd. Want voor mij was het heel duidelijk, mijn gekrenkte trots en ik gingen onze gehavende tas weer inpakken.

Hoofdstuk 3: Opleiding modevakschool en solliciteren in de reiswereld
De eerste confrontatie met mijn lijf kwam eigenlijk al tijdens de eerste weken op de modevakschool, waar we gemeten werden en we keihard werden geconfronteerd met al onze maten. Hier bleek al vrij snel dat mijn maten behoorlijk afweken van het gemiddelde. Allemaal wat groter, zeg maar. In ieder geval genoeg om er voor de rest van mijn leven een ware eetstoornis, dan wel een diffuus zelfbeeld, aan over te houden.

Hoofdstuk 4: Tussendoorreisje naar Griekenland met ons mam
De gemiddelde Griekse boot- of kademedewerker wist zich, gelardeerd met de nodige charme, elke keer weer op onze lachspieren te werken, of het nou was om onze papieren waaruit bleek dat we nog single waren, zodat zij wel acuut wilden gaan scheiden, of omdat ze domweg met een paar zwaar gespierde, harige mannen onze auto optilden om hem zo tussen de overige cargo te plaatsen. Mam en ik keken elkaar dan aan met een blik van herkenning en barstten in een lachbui uit.

Hoofdstuk 5: Verblijf in Loutraki, Griekenland
Mijn moeder, die altijd al gefascineerd is geweest door oude volkeren en geschiedenis, bloeide helemaal op en dacht dat ze in een film was terechtgekomen. Dat gevoel herkende ik wel, want dat was ook mijn beleving. Dit land had een bijna magische uitwerking: De geluiden, waaronder het getjirp van de krekels; de geuren van olijfbomen, basilicum en rozemarijn; de Griekse haventjes met oude mannetjes aan de ouzo en de pelikanen daar omheen, tezamen met de vele zwerfpoezen die hoopten op een visje; de grijsgroene kleuren van het land en het typische blauw-en-wit-effect; de bouzoukiklanken van het  Griekse muziekje ergens op de achtergrond. Alles was gewoonweg onweerstaanbaar en maakte je verlangen alleen maar groter en groter.

Hoofdstuk 6: Aangenomen bij Holland International en in training voor hostess
Op een gegeven moment werd ik apart geroepen in een kamertje. Daar zaten alle leraren bij elkaar en ze lieten mij weten zware twijfels te hebben aan mijn instelling. Blijkbaar had ik te veel en te vaak en te hard gelachen. Ik kwam niet serieus over. Ze dachten dat ik het hele avontuur als één grote vakantie zag. Ik was met stomheid geslagen en schrok ontzettend. Mijn hele manier van zijn werd nu tegen me gebruikt. Ik snapte er niets van. Ik was zo ontzettend blij  met deze kans geweest en zo trots op mezelf en en en…. Gelukkig heb ik ook de gave dat ik goed kan ‘lullen’ en het lukte mij om hen te overtuigen van mijn serieuze intenties. Men besloot mij alsnog het voordeel van de twijfel te geven.

Hoofdstuk 7: Herinneringen aan de jeugd en de relatie met pa Martens
Op een dag verscheen, ver voor het luiden van de etensbel, mijn vader met allemaal bloed aan zijn handen. Ik voelde intuïtief dat er iets niet klopte en liep naar de stallen toe. Daar hingen Witje en Spikkeltje op hun kop, gestript van hun velletje, aan het plafond van de stal. Ons pa had de twee konijntjes van ons Edwin en mij gedood en wilde ze nu gaan opeten. Ik wist niet hoe te reageren. Totale ontzetting en ongeloof maakten zich van mij meester. Dat ons pa, onze vader, dit had gedaan?! Dat ging er gewoonweg niet in. Toch was het zo, de realiteit. Hij droeg mijn moeder op de konijnen te koken.

Hoofdstuk 8: 1982 – Spanje, feesten, opleiding en scheiding ouders
De rugby werd zo’n beetje mijn tweede thuis. Daar kon ik lachen en gek doen en vooral veilig mezelf zijn. Al snel had ik de bijnaam ‘Bep de Beer’ ofwel ‘Bep het Beest’, een bijnaam die tot op de dag van vandaag bij velen een glimlach op het gezicht teweegbrengt. “Het feest kan beginnen, want Bep is binnen!” werd er vaak gezongen en ik werd letterlijk op handen gedragen. Ik werd eigenlijk een van de mannen, met mij konden ze lezen en schrijven.

Hoofdstuk 9: Klaar met de modevakschool en aantrekkingskracht spiritualiteit
Ik ben geslaagd voor alle vakken en kon, op twintigjarige leeftijd, de wereld gaan veroveren. Ik had alle benodigde papieren om een eigen zaak te beginnen. Ik beheerste het commerciële, boekhoudkundige en creatieve gedeelte, best een unieke combinatie. Een gave. Ik weet nog heel goed dat ik rond die leeftijd met mijn handen in de lucht heb gestaan en heb geroepen naar de goden: “Laat het allemaal maar gaan gebeuren God, ik ben er helemaal klaar voor, ik wil ALLES meemaken!!” Deze zin heb ik mijn leven lang meegedragen. De kracht die ervan uitging heeft me overal naartoe gebracht en met veel mensen in contact gebracht. Reizen, avonturen, ach, ik stond nog maar aan de vooravond van een nieuw hoofdstuk, al had ik op dat moment nog geen idee wat ik allemaal over me had afgeroepen.

Hoofdstuk 10: Terugblik naar een jaar in San Francisco en Hawaii
Zoals reeds gemeld waren drugs, drugs en eens drugs overal. Werd er in experimenteel Roosendaal een beetje gerookt, hier in San Francisco ging men voor het harde spul. Een lijntje coke lag klaar op het toilet op mijn eerste werkdag bij een boetiek waar ik parttime aan de slag kon. Een pilletje extasy was een probeerseltje op een doordeweekse avond, eerst met een paar vrienden huis, later naar feestjes toe. De hasjcake kwam uit eigen oven, samen met de paddenstoelenomeletten. LSD kreeg ik op een bhagwanfeestje en zorgde ervoor dat ik doordanste tot het ochtendgloren. Vrijheid en vrede waren de sleutelwoorden, grenzen verleggen, vrouwen kussen, lachend, gillend en dansend de Amerikaanse droom waarmaken.

Hoofdstuk 11: Terug in Nederland (terug naar Wouw – voor even)
“Jeetje” zei ons ma “je hebt zelfs vetrollen op je rug gekregen!” Blijkbaar vond ze het noodzakelijk mij daar nog eens op te wijzen, temeer daar ik mezelf natuurlijk met al dat vet steeds slechter van achteren kon bekijken. Het was waar. Keihard en waar. Dus nieuwe dieetpogingen opgestart, deze keer met professionele hulp van de Weight Watchers. Ik had een topgewicht bereikt van 94 kilo schoon aan de haak. Het resultaat van een jaar leven op zijn Amerikaans, zoals dat alleen daar kan. Nergens heb ik zo veel vetzakken en dikke ploffiguren gezien.

Hoofdstuk 12: Eerste baan na de modevakschool bij een gerenommeerd modebedrijf
Ik was een jonge vrouw in de bloei van mijn leven, vol met idealen, dromen en carrièrewensen. Gestudeerd, met diploma’s op zak, gereisd en vol avontuur en passie. En niet bang om een nieuwe uitdaging aan te pakken. Nu kreeg ik op mijn eerste werkdag een stapel A4-formulieren in mijn hand van Maria, mijn nieuwe Belgische collega van de Stalenkamer. De bedoeling was, zo werd mij verteld, om alle vakjes waar nummers onder stonden te voorzien van een staaltje stof en deze vast te nieten. Ik knipperde met mijn ogen. Ik verhuisde naar de kelder van het bedrijfsgebouw en kon bij het felle tl-licht wanden vol bakken afzoeken naar staaltjes stof! Ik dacht eerst nog even dat dit een grap was, of dat ik dit misschien een keertje moest doen. Maar het tegenovergestelde bleek waar te zijn. Het herhaalde zich elke dag.

Hoofdstuk 13: Werken voor Holland International op Kreta
Pas in Griekenland werd mijn passie voor haar en behaardheid wakker geschud. De beelden van de mannen, die ik nog voor ogen heb, bestaan voornamelijk uit haar. Zwarte, bruine, kroes, krullen, wilde en vooral woeste haardossen dansten overal om me heen. En dit tafereel ging vaak gepaard met dito behaarde armen, veelal gespierd en heerlijk gebronsd door de zon. De bossen borsthaar die uit de overhemden piepten, het liefst samen met een zware, doorrookte, zwoele stem, maakten de Griekse man voor mij een genot voor het oog en het oor. Het bracht iets van vreugde teweeg. Ik kon er geen genoeg van krijgen.

Hoofdstuk 14: Teamindeling, bestemming Chersonissos
Ons appartementencomplex bevond zich aan de hoofdweg van Heraklion naar Agios Nikolaos. De bus stopte vlakbij, voor een klein toeristenwinkeltje. Ons domein voor de komende negen maanden bevond zich op de eerste verdieping en was behoorlijk afgeleefd, armoedig zelfs. We vonden zelfs nog een – ongebruikte – condoom in een van de kastjes. Maar mijn eerste indruk was oké. Er viel wel iets leuks van te maken. Met doeken, lampjes, kaarsjes en dergelijke bracht ik er sfeer in, want die was ver te zoeken. Gelukkig hadden Ruby en ik wel een eigen slaapkamer. Op het dak bevond zich een zonneterras, waar we dankbaar gebruik van maakten.

Hoofdstuk 15: Werken in Chersonissos
Ik werd ten slotte met Ruby en Erika gestationeerd in Chersonissos, dé topbestemming van Kreta. Toen al (lees: 1988). Het plaatsje was in die tijd nog relatief rustig en niet te vergelijken met de hedendaagse, uitzinnige uitgaansstrip, maar toch vonden wij het toen al erg toeristisch en niet zo ‘Grieks’. Dat was een kleine domper. Tot mijn grote verbazing moest ik ook nog gaan ‘hokken’ met collega Ruby, de enige hostess in de groep die mij helemaal niet lag. Ik was er niet blij mee, maar veel tijd om daarover na te denken was er niet. Erika kreeg een eigen appartementje boven ons.

Hoofdstuk 16: Vader gescheiden en met nieuwe liefde, die niet vies van zijn geld is
Het was pijnlijk om te zien hoe alles, wat wij als gezin hadden beleefd, gedeeld en opgebouwd, nu toebehoorde aan dit valse wicht. Het enige waar zij aan dacht was dat zij en haar kinderen het goed zouden krijgen. Mijn broer Edwin en ik deden er eigenlijk niet toe. En mijn vader? Hij was in mijn ogen een grote sukkel, met de hoofdletter S. Een verliefde sukkel die ook niet wist wat hij moest doen om het goed te maken. Hij moet zich vaak achter zijn oren hebben gekrabd, maar dat weerhield stiefmoeder er niet van haar zin door te drijven.

Hoofdstuk 17: De eerste grote Griekse liefde ontmoet tijdens het werk
Mijn echte grote Griekse liefde kwam in de vorm van Adonis. Ik ontmoette hem bij zijn hotel, aan de rand van Chersonissos. Ik ging daarheen om mezelf voor te stellen, op mijn scooter. Trots met mijn koffertje in de hand liep ik de trap op. Hij kwam op me af, met zijn grote donkergroene Ray Ban-pilotenbril op. “Hello Miss Holland International, what do you bring me today??” Het was een en al charme, een en al charisma. Op het moment dat hij zijn bril afzette, zakte ik bijna door mijn knieën. Ik was op slag verliefd!

Hoofdstuk 18: Het werk van een hostess in vogelvlucht
Andere voorbeelden. De eigenaar van Iokasti beschuldigde bij het uitchecken een van onze gasten van diefstal van een kleed. Hij mocht niet vertrekken voordat hij zijn koffer had geopend. De gast was in shock, zeker omdat dit gebeurde voor een volle bus met nieuwsgierige toeristen. Tijdens onze informatiemeetings wilden de eigenaren niet altijd de muziek uitzetten, zodat we heel hard moesten praten. Een gast werd paranoïde van de muren maar mocht van de hotelleiding niet verkassen. Koffers raakten zoek, chauffeurs wilden niet altijd tot voor het hotel rijden, klanten kregen oorontstekingen van het zwembadwater, er stonden verkeerde tijden op vliegtickets, vertragingen, annuleringen, ongelukken. Er was altijd wel wat.

Hoofdstuk 19: Het onverwachte einde van de relatie met Adonis
Op een nacht had ik een hele nare droom. Ik droomde dat Adonis seks had met een andere vrouw. Het was zo echt, dat ik er helemaal beroerd wakker van werd. Enkele dagen later hadden we een dinertje samen en confronteerde ik hem met mijn droom. Ik vroeg hem “Adonis, tell me flat out, are you fucking around?” Het antwoord was “YES, I am!” Dat klonk me net even iets anders in de oren dan “Yes, I do!”, het scenario dat ik al die tijd al voor ogen had.

Hoofdstuk 20: Terug uit Kreta en op naar nieuw avontuur: Aruba!
Op de bonnefooi Eind maart 1989 namen mijn moeder en de HINT-girls afscheid van me. De een werkte inmiddels als grondstewardess bij de KLM en de ander ging bij een platenmaatschappij werken om daar serieus carrière te maken. En ik vertrok andermaal, onwetend wanneer en hoe we elkaar weer zouden zien. We beloofden in ieder geval om elkaar snel weer te zien en ik liep richting vliegtuig met een grote glimlach, pratend en dollend als een Antilliaan “Hey meeissjje, je woeet wel, lekkuurrr naarrr Arruubba, chillen op de Antilluh.” Aruba, here I come!

Hoofdstuk 21: Verblijf op Aruba, verkering met Emiel, niet weg willen
De tijd tikte weg en ik moest iets doen. Nou, eigenlijk deed hij iets. Schrik niet, maar Emiel ging op zijn knieën en vroeg me ten huwelijk. Dit zou het antwoord zijn op de problemen rond mijn visum. Hij was Arubaan en door met hem te trouwen mocht ik wel werken. Dat werd dan min of meer getolereerd. Ik vroeg of hij helemaal gek was geworden?! Trouwen kwam helemaal niet voor in mijn tijdslijn. Ik regelde het zelf wel, ik had hem daarvoor niet nodig, ik was een echte Martens, blablabla. Trouwen NOOIT, punt, geen discussie. Afijn, drie maanden na mijn aankomst op Aruba was ik Mevrouw K. van Dijk-Martens.

Hoofdstuk 22: Na anderhalf jaar terug in Nederland om te wonen en te werken, huwelijk voorbij
De cultuurshock was enorm. Het was winter, koud. Daar stond ik, wachtend bij een tramhalte en later in de tram, samengeperst tot aan bestemming. Ik ging met donker het gebouw in, zag de hele dag geen daglicht, en vertrok eind van de dag weer in het donker. Met dezelfde tramellende. Dit was keiharde realiteit. Na achttien maanden zon, zee, zand, wind en vrijheidsgevoel ontkwam ik nu niet aan het strikte regiem van werken bij V&D en het onaangename klimaat van Nederland.

Hoofdstuk 23: Met vriendin op vakantie naar Thailand
We ontmoetten een mannetje à la Catweazle, geheel gedrapeerd met sjaaltjes, een sikje en zwart opgemaakte ogen. Hij wilde ons wel helpen aan ons sky high gevoel en had wat goed spul bij hem thuis liggen. We volgden hem diep de jungle in, naar zijn hut. Hier brandde hij een kampvuur en bood ons een joint aan. Hij liet ons een zak zien die vol zat met Thai stick. Ja, Thai stick, zo noemde hij de lokale wiet die daar werd geoogst en gerookt. Na een goede joint had ik het idee dat ik deze zak moest meenemen. Echter, hij was in mijn beleving zo groot en zwaar geworden, dat ik deze onmogelijk mee terug konden sjouwen. Dus moest ik al dat mooie spul helaas achterlaten. De weg terug bleek een groot probleem. Ik was zo ontzettend knetterstoned dat ik het mannetje echt voor de grote tovenaar Catweazle was gaan aanzien. Maar dan een slechte versie, die de wegen had weggetoverd. En nu waren we de weg kwijt. Ik raakte in paniek.

Hoofdstuk 24: Volgende vakantie – naar Indonesië
Over Indonesië wil ik verder niet teveel kwijt. Laten we het erop houden dat ik op Lombok een soort van ‘vastzat’. Ik had een jongen ontmoet die helemaal niet bij me paste, maar die zich op mij stortte, in volle overtuiging. In eerste instantie om mij te helpen met handel zoals potten en manden, maar die mij later blootstelde aan allerlei soorten voodoo. Vroeger als kind had ik fragmenten gezien van de serie ‘De Stille Kracht’ en ervoer dit nu zelf. Ik werd er gehypnotiseerd en had geen eigen wil meer. Ik zag zakken met een haan erin waar een kikker uitkwam en rituelen die het normale verstand te boven gingen. Het waren enge, zinderende taferelen, waar ik de bibbers van kreeg, maar tegelijkertijd was ik heel erg gefascineerd.

Hoofdstuk 25: Werken in de houthandel van pa die autoritair is, tegen het sadistische aan
Ik herinner me goed, dat ik een hele hoek in de showroom had verbouwd. Ik had deze heel gezellig gemaakt en tiptop in kleur en sfeer aangekleed. Ik was zelf zeer blij met het resultaat en ging met een lekker gevoel naar huis. De volgende dag kwam ik terug en bleek mijn pa de hele hoek te hebben afgebroken. Als ik mijn emoties op dat moment zou moeten beschrijven, dan komt hysterisch er het dichtste bij. Wat was dit nou weer?? Waarom?? Macht, dat was het antwoord. En gewoon, omdat hij het kon.

Hoofdstuk 26: Een weekje relaxen op Karpathos, de man van haar leven ontmoet
Alles aan deze man straalde seks uit. Woeste, wilde, onstuimige, ondenkbare, ongetemde, rauwe seks. Ik voelde de sensatie meteen, het kwam als een bliksemschicht, zo helder en hard. Deze man moest ik leren kennen. Hij stond even een praatje te maken met barman Luís en het was zo klaar als een klontje dat ze ons leuk vonden. Oh oh, double trouble was weer gearriveerd hahaha. Na het uitwisselen van enkele intense blikken, gaf hij weer flink gas en was verdwenen. Gelukkig kwam de hostess snel om ons naar ons hotelletje te brengen. We kwamen in het centrum terecht. We wilden maar één ding en dat was heel gauw naar de zee en het strand. De dagen die daarop volgden stonden in het teken van lekker luieren, uitslapen en vooral in een tempo van siga siga (langzaam langzaam), lekker op zijn Grieks.

Hoofdstuk 27: Eerste stappen naar ondernemerschap
Mijn werk in Heerle nam serieuze vormen aan, maar ik bleef ook dromen van mijn eigen toko. Na de zoveelste fikse ruzie met pa besloot ik om naar de Kamer van Koophandel te gaan om mij in te  schrijven als eenmanszaak. Op die manier kon ik proberen om een eigen handel op te zetten. Ik was tijdens mijn vakantie op Karpathos enorm geïnspireerd geraakt en zag allerlei mogelijkheden in het importeren van Griekse doeken, sjaals, spreien, handgemaakte kleurige vloerkleden et cetera. Vooral het mooie bergdorp Olympos had mij geraakt. De tijd had daar, in mijn ogen, stilgestaan. Oude zeden en gebruiken leefden al vele eeuwen voort. De dames liepen nog in prachtige lokale klederdracht, met de doeken om hun hoofd en de sjaals rond hun schouders gedrapeerd.

Hoofdstuk 28: Terug naar Karpathos, de liefde blijkt echt en wederzijds te zijn
En zo kwamen we meer en meer tot elkaar. Ik was opgewonden, om veel redenen, maar vooral om deze mooie liefde. Daar kon ik nog steeds niet over uit. Ik straalde van top tot teen. Elke keer werd ik mooier en kreeg ik meer en meer complimenten. Hij bracht een licht bij me naar boven, dat het daglicht nog niet eerder had gezien. Ik voelde me geliefd, bemind. Het was echt, puur. En het was wederzijds. Dat gegeven heeft diepe impact op mij gemaakt. Tegelijkertijd knaagde het aan mij ”Karin, hoe moet het nu verder?” Killing deze momenten, killing deze gedachten, killing dit afscheid, killing de vreselijke dagen die er weer aankwamen zonder hem. Er was één lichtpuntje. In oktober zou hij proberen naar mij te komen in Nederland!

Hoofdstuk 29: Het zorgeloze leven, in eenkamerappartement, Roosendaal
Er waren veel hilarische toestanden omdat ik absoluut niet kon koken. Als er een nieuwe partner van een vriendin ‘officieel’ meekwam, zagen we hem na mijn exclusieve avondmaaltijd nooit meer terug! De topper was de vriend van Lydia, Jeffrey, die lekkere spruitjes voorgeschoteld kreeg met smeerkaas. Die blik van hem vergeet ik nooit meer. Volledig ontzet. Ik dacht er nooit zo over na. Oh ja, we moeten eten. Oh, wat hebben we in de kastjes staan? Oh, oké, dit en dat. En zo combineerde ik à la minute, op mijn manier, elke keer weer wat spectaculairs. Ik was altijd erg tevreden met mijn eigen creaties. Ik deed er ook nooit zo hysterisch over. Eten was eigenlijk ondergeschikt aan mijn levensgenot. Niet te veel nadenken over moeilijke receptuur en buikje vol. Culinaire haute cuisine liet ik graag aan anderen over.

Hoofdstuk 30: Vreemde, onverklaarbare gebeurtenissen na Indonesië
Op een van de laatste dagen, dat mijn lief nog in Nederland was, had ik zulke extreme buikkrampen en voelde me zo beroerd, dat ik eerder naar huis ben gegaan. Hij was en route die middag. Bij  thuiskomst bleek mijn hele appartement te zijn afgebrand. Als ik twee uur later was thuisgekomen, dan zou de hele boel zijn ontploft, is me later door de brandweer verteld. Er kwam een onderzoek door de expert van de verzekering. De conclusie was: ????? Ze wisten het niet. Waarschijnlijk was er vanuit het plafond, via de hanglamp, een inslag of stroomexplosie geweest, maar eigenlijk was er geen verklaring voor wat er was gebeurd. Diezelfde middag ben ik naar het ziekenhuis gebracht, omdat ik extreme krampen had en het uitgilde van de pijn. Na diverse testen en onderzoeken, bleek dat ze niets geks konden vinden.

Hoofdstuk 31: Vader gaat huis bouwen op Aruba, hij lijkt zijn vaderrol op te pakken
Het huisje van pa was voor 99% klaar. Zijn plan was om in een latere fase het grote hoofdhuis te bouwen, waarbij dit kleine huisje dan kon worden gebruikt voor gasten, voor de verhuur of zelfs voor de hulp. Het terrein was groot genoeg en pa zat vol met mooie plannen. Duidelijk gelukkig en stralend als nooit tevoren. Hij werd zelfs bruin en genoot van onze boottochtjes. Zoals ik mijn vader nu zag, kende ik hem helemaal niet. Wij gingen als gezin nooit op vakantie, misschien hooguit een dagje naar Texel of Dieren, maar daar bleef het bij. Hier in deze heerlijke, luxe omgeving liet hij het geld goed rollen. We kwamen niets te kort. Ik kreeg zelfs een hele grote doos van Estée Lauder cadeau, vol make-up en luxeproducten. Ik was ontroerd. Zoiets had ik nog nooit van hem gekregen.

Hoofdstuk 32: Griekse liefde heeft een donkere keerzijde, incidenten nemen toe
Voor mij begon de situatie onhoudbaar te worden. Een keer reden we naar Amsterdam en kregen we onderweg ruzie. Ik stopte de auto bij een benzinestation om af te koelen. Hij zag kans om het stuur over te nemen en hij reed zo weg. Daar stond ik dan, helmaal alleen, zonder telefoon, zonder geld of tas. Hij was er gewoon met mijn oldtimer vandoor gegaan. Hij wist niet eens de weg! Ik dacht echt dat ik gek werd van woede en frustratie. Na ik weet niet hoelang rondjes rijden heeft hij wonderbaarlijk toch de weg teruggevonden en heeft me opgepikt. Ik was ziedend en we zijn linea recta terug naar huis gereden. Dit was weer een verloren vrije dag, vol agressie, woede, complicaties en noem het allemaal maar op.

Hoofdstuk 33: Huisje, boompje, beestje – tijd om een jackrussell te kopen
“Wat kost zo’n beestje?” vroeg ik nieuwsgierig. Ze bleken voor 250 gulden weg te gaan. Ik vond het nogal een bedrag maar de mevrouw stelde me gerust. Het beestje was al ingeënt en ik kreeg het restant puppyvoer mee, zijn speeltjes en het kussen met moedergeur erbij. Eenmaal, andermaal, verkocht.  Ik zou haar Snoopy noemen, naar de tekenfilm. Het toeval wilde dat de moederhond ook zo bleek te heten. Dit was een goed teken. Ik had op de voorstoel, in de gordels, een schattig picknickachtig mandje meegenomen en toen ik haar daarin plaatste zei ik “Nou Snoopy, welkom in de wereld van Karin. Jij gaat voortaan altijd en overal mee naartoe. Dit is mijn wondere wereld. Welkom!”

Hoofdstuk 34: Met vriendin naar Venezuela en te lang in de zon gelegen
Vuurrood namen we ’s avonds plaats in een lokaal restaurantje. Vanuit onze ooghoeken zagen we ze al aankomen, de Columbianos en Venezolanos, rechtstreeks uit een of ander drugskartel. Toen ik op Aruba woonde, was ik wel eens naar het Amazonegebied geweest, naar het Nationaal Park Canaima met zijn enorme watervallen, naar de indianen diep de natuur in. Alles was fenomenaal, maar dit hier? Dit sloeg alles. Het leek wel een episode uit een gangsterfilm. “Nee” zei ik tegen mijn vriendin “we gaan er niet naartoe en we kijken hen ook niet aan.” Natuurlijk vielen wij meer op dan we wilden. We waren groot, lang en witblond. En dan nog die roodgloeiende wangen en verbrande voorhoofden van een hele dag sudderen, bakken en braden in het buitenluchtresort.

Hoofdstuk 35: In regressietherapie op zoek naar diepgang en antwoorden op het leven
De dame begon erover dat ik mij als kind onveilig voelde. Ik moet toen al de bedoelingen van mijn vader gevoeld hebben. Ik voelde de trillingen en de foute energieën. Ik kon het alleen niet plaatsen, en zeker niet in verband brengen met mijn vader. Als klein meiske wilde ik altijd met hem op pad. Dat was mijn grootste wens. “Papa, papa” riep ik dan en dribbelde met mijn kleine dikke pootjes achter hem aan. Alles samen doen met papa. Mijn papa was mijn held. Zoals eerder vermeld was hij de man waar ik later mee wilde trouwen. Mijn moeder wilde me nooit alleen met hem laten, vertelde ze me later. Ook zij heeft een en ander aangevoeld. Zij zag die verraderlijk vreemde glans in zijn ogen.

Hoofdstuk 36: Ontdekking dat de grote Griekse liefde vreemdgaat
Ik ging de keukenkastjes uitmesten en vond het ene vreemde stuk na het andere. Kaarten uit Nederland van een KLM-stewardess uit het hoge noorden, foto’s, foto’s en nog meer foto’s in allerlei rare standjes. Met haar benen wijd open, met haar billen in de lucht, met een ranzige string erin getrokken. Ik was verstijfd van schrik en ontzetting. Ik vond meer en meer ‘bewijsstukken’. Zelfs telefoonrekeningen van hem, waarop te zien was dat hij meerdere malen eerst mijn nummer had gedraaid, dat ik kennelijk niet had opgenomen, en dat hij daarna haar had gebeld?!

Hoofdstuk 37: De liefde gaat nu echt escaleren
Hij trok me onderuit en smeet me op de bank, die op het balkon stond. Daar moest ik gaan zitten. Ik ging helemaal nergens naartoe! Ik bibberde van angst en zat op de kussens als een bange kip. Hij zou me zeker hard gaan slaan. Mijn overlevingsmechanisme werkte op volle toeren. In een impuls sprong ik op, rende naar binnen, knalde de balkondeuren dicht en draaide deze op slot. Ik stoof naar de voordeur, weg van hem, weg van deze tiran. Mijn hart bonkte in mijn keel. Ik vluchtte letterlijk voor mijn leven. Ik had de deurknop net vast, toen ik glasscherven hoorde rinkelen en een enorme knal.

Hoofdstuk 38: Nog één verzoenpoging en samen naar Mexico, aangehouden door politie
De heren keken streng vanonder hun pet en mompelden wat tegen elkaar. Ze wilden onze ID zien en namen Michalis zijn portefeuille in beslag. Onze tassen werden doorzocht en waar ik al bang voor was, gebeurde. De softdrugs werd gevonden. Plots namen ze Michalis in een houdgreep en sisten ze ons met hen mee te komen. Dit werd het tweede meest angstaanjagende moment in mijn leven. Deze jongens hier maakten geen grapje. “Wat is dat folietje?” De dreiging die van de twee uitging, ging veel verder dan een neutrale ondervraging.

Hoofdstuk 39: Gedrag van pa wordt steeds vreemder
Daar ik ook zijn privéboekhouding bijhield, zag ik achter elkaar pinbetalingen voorbij komen. Er werd zo om het uur 750 gulden gepind, een hele nacht lang. Er kwamen rekeningen binnen van diverse hotels. “Het feest kan beginnen, want pa was binnen!” Zongen ze dat vroeger niet over mij? Hoe toepasselijk nu voor pa. Hij was duidelijk losgeslagen. Hij leek nog meer schijt aan alles te hebben dan ooit daarvoor. Hij was onbereikbaar. Serieuze gesprekken met diverse adviseurs, zoals onze bankdirecteur die zijn zorgen uitsprak, konden hem allemaal niet boeien. Hij was van god los. Los van alles! Hij voelde zich verheven boven de rest van ons allemaal.

Hoofdstuk 40: Griekse relatie definitief over, zaak wordt verkocht, zeilvakantie in Griekenland
Ik raakte zodanig geïnspireerd dat ik bij zonsondergang, uitkijkend over de Egeïsche Zee, mijn bedrijfsplan ging schrijven. Ik wilde een nieuwe zaak openen, die Van Verre zou gaan heten. Van Verre Quality Living, waar ik handel en accessoires van hoge kwaliteit en exclusiviteit zou gaan voeren. Handel uit alle verre werelddelen, landen die ik natuurlijk ook allemaal zou moeten bezoeken. De filosofie erachter was dat de vreemde culturen mij ver hadden gebracht en dat ik nu die culturen van verre naar mijn winkel zou halen!

Hoofdstuk 41: Het gaat niet goed met gezondheid pa, broer Edwin en mam komen naar Aruba
Onze vader bleek te ‘basen’. Dat verklaarde de grote hoeveelheid rietjes die ik te pas en te onpas vond, in zijn auto, in zijn borstzak, overal. Ik was ook steeds de lepels kwijt. Elke keer greep ik mis in de la. “Waar zijn die lepels nou weer gebleven??” Little did I know. Met al mijn experimenten en al mijn drugservaring was ik nooit zover gegaan. Coke snuiven, ja, maar blijkbaar kon je coke ook roken. Na onderzoek kwamen Edwin en ik erachter dat dit een van de gevaarlijkste en heftigste verslavingen was. Na heroïne spuiten. Het was ook nog zeer kostbaar.

Hoofdstuk 42: Het is zo ver, eerste eigen zaak in België opent haar deuren
Op de avond van 14 maart 2000, mijn verjaardag, was het eindelijk zover. Ik had de burgemeester van Essen gestrikt om de officiële opening te verrichtten. De gastenlijst was groot en het was een drukte van jewelste. Ik had stapels witte borden in huis waarop alle gasten een wens voor mij konden schrijven. Hun bord mochten ze dan op de tegels stukgooien achter in de tuin. In Griekenland was het traditie dat gasten in restaurants of nachtclubs borden stukgooiden om hun vreugde en enthousiasme voor een muzikant of danser uit te drukken. Nu mochten mijn gasten hun enthousiasme voor mijn nieuwe zaak uiten in de achtertuin. Het was een hilarisch gebeuren.

Hoofdstuk 43: De zaak draait, nieuwe potentiële liefde ontmoet, geen Griek maar een Belg
Na een periode van drukte en highs, moest ik nu even terugschakelen. Met Martijn waren er nog steeds erg spannende momenten. Zo gingen we een keer samen op pad. We vonden het altijd leuk om een rondje te rijden. Hij stelde dan de vraag: “Welke cabrio nemen we, Karin? De MGB, de Golf of mijn jeep?” Het werd deze keer de jeep en voor ik het wist crosten we vol gas dwars door een maïsveld heen, met de muziek hard aan, helemaal zot. Het was pikkedonker. Alleen de lichten van de auto beschenen het gewas. Het had iets dreigends, maar was tegelijkertijd oh zo grappig en hilarisch. Deze man werkte volledig op mijn lachspieren. Lekker seksen tussen het maïs. “Das weer eens wa andurs, Martuns.”

Hoofdstuk 44: Vader ontvoerd en zwaar mishandeld
“Mevrouw, u moet niet schrikken, maar wij hebben uw vader gevonden!” Ik vroeg verbaasd: “Hoe bedoelt u ‘gevonden’?” De rechercheur antwoordde ernstig: “Nou mevrouw, het lijkt me verstandig dat u zo spoedig mogelijk hiernaartoe komt, zodat wij u alles kunnen vertellen. We hebben ook nog een paar vragen voor u.” Ik vroeg waar hij dan was, en waar mijn vader was. Ik raakte licht in paniek. Er maakte zich een naar trillend gevoel over mij meester, een onderbuikgevoel dat me vertelde dat dit NIET goed kon zijn. Mijn lip begon spontaan te trillen en de hoorn trilde mee in mijn handen.

Hoofdstuk 45: Na de aanslag op de Twintowers gaat het niet goed met de zaken
Beurskoersen zakten onmiddellijk na de aanslagen fors in. Mijn trouwe, favoriete klanten kwamen nog wel aanwaaien voor een babbeltje en een bakje koffie, maar “Karin” vertelden ze me “ik mag nu even niets kopen van mijn man.” De angst zat er goed in en iedereen in deze contreien was zijn aandeleninkomsten niet zeker. Dat betekende even geen luxe en geen extra’s, wat voor mijn winkel in opbouw killing was. Tegen de winter kwam de klad er pas goed in. Er heerste een koeienziekte en de grenzen tussen Nederland en België werden gesloten. Dit betekende voor mij geen Hollandse klanten over de vloer op de normaliter drukke koopzondagen. Ik kreeg het er een beetje benauwd van. De laatste maanden waren al zwaar geweest en nu dit er bovenop. De rekeningen stapelden zich op. En zo ook de zorgen.

Hoofdstuk 46: Op zoek naar mijn diepere ik
Ik heb in deze jaren veel hulp en therapie gezocht, deed cursussen in zelfontwikkeling, volgde spirituele trajecten. Ik vond het belangrijk om te ontdekken wie ik nou echt was. Bewustwording, heling, leren ademhalen, aarden, mijn energievelden leren afschermen, droomverklaringen. Ik deed van alles om dieper te gaan. Er moest meer zijn tussen hemel en aarde. Ik botste vaak met medestudenten en therapeuten. Ik was erg eigenwijs en het ging me vaak te langzaam, te zachtjes en vooral te zweverig. Dat zocht ik nou ook weer niet. Ik zei dit dan en dat viel niet altijd in goede aarde bij de zachte heelmeesters. Ook doorzag ik vaak de geldklopperij en het rekken van therapeuten die zogenaamd goed gevoelig bezig waren. Ja, ja, ze waren gevoelig mijn zakken aan het leegkloppen.

Hoofdstuk 47: Na vakantie op Aruba besloten om hier een nieuw leven te gaan beginnen
Terug in België was ik meer dan ooit ervan overtuigd dat ik op Aruba wilde gaan wonen. Er kwam een groot bord in de tuin: TE KOOP. Het was alsof ik de vlag uithing. Ik informeerde mijn klanten dat ik grote uitverkoop ging houden. Alles moest weg! Het is magisch en zeker ironisch om te zien wat er met mensen gebeurt op het moment dat er uitverkoop is. De winkel werd leeg gegrist, letterlijk! Lampen gingen van het plafond, gordijnen werden uit het kozijn gehaald, tuinmeubelen weggesleept en zuilen opgetild. Alles, maar dan ook alles ging weg. In een paar weken tijd was ik uitverkocht. Mijn schuldeisers kon ik allemaal net op tijd betalen. Ik wist dat als ik langer had gewacht er deurwaarders op mijn stoep zouden hebben gestaan. Gelukkig kwam er geld binnen en dat was voor nu belangrijk.

Hoofdstuk 48: Settelen op Aruba en nieuwe man ontmoet
Paulo vertelde me dat hij niets bezat. Hij leefde van de zee en waste zich in de zee. Het liefst bewoog hij zich ook in die zee. Hij had niets meer nodig dan dat. Zijn belangrijkste bezit was een heel groot kapmes. Hij liet het me zien, in zijn schacht, wel een meter lang. De rest was niet belangrijk. Hij sliep op die sloep, op de planken grond, in een soort van gleuf. Het leek mij erg oncomfortabel, maar voor hem was het een manier van leven geworden. Als ik hem vroeg hoe hij zo was geworden, lachte hij maar wat. Dat zou hij me allemaal nog wel eens vertellen. Een paar dagen later bezocht ik hem weer. Hij stoof vol enthousiasme op me af. Er was iets gebeurd en hij had geen plaats meer om te slapen. Of hij even bij mij mocht logeren. Ik wilde hem graag helpen. Dus daar gingen we in mijn Kever, samen met Snoopy op zijn schoot die ditmaal met zijn oortjes in de wind alles lekker goed kon zien buiten. “Lekker hè, Snoopje?”

Hoofdstuk 49: Zwanger van Joy, op zoek naar vader Paulo om het nieuws te vertellen
Het duurde niet lang voordat Paulo vanuit het niets het erf opwandelde, weer net zo vanzelfsprekend als voorheen. “What’s going on Karin?” vroeg hij me. Toen ik hem het nieuws vertelde, viel hij zo blij als een kind in mijn armen. ”Por fin!” Eindelijk! Hij bleef maar stamelen: “Eindelijk, eindelijk goed nieuws voor mij. Ik heb hier al zolang op gewacht. Dit is het beste nieuws in vele jaren. YES, my own flesh and blood! Irish, English and Dutch blood together, on Aruban grounds. This must be a sign from the gods!” En met zijn armen in de lucht geheven raakte hij tot tranen toe ontroerd, zo blij met dit fragiele nieuws.

Hoofdstuk 50: De zwangerschapshormonen spelen op, een pakketje ophalen is een bezoeking
Ik ging keurig in de rij staan, een fenomeen waar ik sowieso een hoofdstuk aan kan wijden. Die eeuwige rijen op Aruba met hangende mensen die dit inefficiënte systeem stomweg accepteerden. Wachten, even wachten, wachten en nog eens wachten. Soms ging ik weg met mijn nummertje om een paar uur later terug te komen. Meestal was ik dan snel aan de beurt, al was dit natuurlijk niet zonder risico. Als ik misgokte, kon ik de volgende dag weer terugkomen om van vooraf aan te beginnen. Een ander fenomeen dat verbazing en grote irritatie opwekte, waren de vele instanties die op verschillende tijden sloten. Daar werd ik normaal gesproken met mijn gezonde Nederlandse verstand al kierewiet van, laat staan met mijn hormonen erbij. Die bliezen de stoom in mijn oren en de dampen uit mijn neus. Ze bonkten in mijn kop en joegen mijn hartslag naar ongekende hoogte.

Hoofdstuk 51: Trotse moeder geworden van een meisje, maar het gaat niet helemaal goed
Opeens werd Joy helemaal donkerrood en daarna blauw. Ze maakte ook geen geluid meer. Mijn hele zenuwgestel kwam in actie. Red alert! “Mama, dit is niet goed”. Na een paar minuten hoorde ik haar weer. Het kindje was net een dag oud en zeker even van plan geweest om er tussenuit te knijpen. Ik begon spontaan weer aan een sigaret te lurken en heb de kinderarts gebeld. Ik kon diezelfde middag komen. Zij onderzocht de baby, maar kon niets afwijkends vinden. Ze adviseerde mij het kind niet alleen te laten, en ‘s nachts aan mijn zij te houden, zodat ik het meteen zou horen als er iets met haar was.

Hoofdstuk 52: broer krijgt zwaar auto-ongeluk, naar Nederland toe om hem te bezoeken
Ook al had ik een lange reis achter de rug en waren er veel emoties, niets stond mijn missie in de weg om meteen naar mijn broer toe te gaan. Op dat moment kon ik nauwelijks vermoeidheid voelen. Ik probeerde me voor te bereiden op zijn toestand, maar de realiteit van een intensive care unit sloeg keihard in mijn gezicht. Als een opgezwollen michelinpop hing daar een soort van figuur in een hoop banden, ondersteboven, met een groot beademingsapparaat in zijn mond. Overal waren computers, schermen en machines. Het licht was spookachtig wit. Een ronduit onwerkelijk tafereel. Het enige dat een normaal mens op zo’n moment kan doen, is janken.

Hoofdstuk 53: terug op Aruba gaat het leven door, doopfeest van Joy komt eraan
Feesten kan de Arubaan als de beste en een doopfeest wordt dan ook groots gevierd. Het is een festijn met een ultiem prinsessengevoel. Alles erop en eraan, vooral veel glitters en prachtige jurken. Het heeft in mijn beleving veel weg van de zigeunertraditie in Nederland. Niets is teveel. Er wordt niet op de kosten gelet. Na de kerkdienst en het doopsel wordt niets aan het toeval overgelaten. Alles wordt tot in detail uitgevoerd. Kleuren, glitters, versiering, eten en drinken. Gouden oorbellen, armbandjes en kettinkjes worden uitgewisseld. Bij de meisjes worden vaak al na de bevalling, meteen in het ziekenhuis, de oortjes geprikt. Maar ook de jongetjes ontbreekt het niet aan een armbandje of ketting.

Hoofdstuk 54: even naar NL en Joy bij de vader op Aruba achtergelaten, dat was geen goed idee achteraf
De volgende ochtend ging ik instinctief de vuilniszakken doorzoeken. Tot mijn grote ontzetting vond ik losse bier-, gin- en rumflessen. Vele, vele flessen. Dit was het resultaat van een week lang zwaar zuipen. Blijkbaar had Paulo onze afspraak niet zo serieus genomen. Hij had nog net de moeite genomen om alles in zakken te deponeren, maar niet om ze af te voeren. Ik had spijt als haren op mijn hoofd, dat ik Joy aan hem had toevertrouwd. Op dat moment drong het geloof ik pas echt tot mij door dat hij een zwaar alcoholist was. Een leugenaar, een zieke zuiplap! Ik heb alle flessen op een rij gezet buiten op het terras. Netjes naast elkaar, alsof het mijn nieuwste creatieve werk betrof. Kunst op Aruba: Drank & Drugs!

Hoofdstuk 55: December op Aruba, weg rust, het feestgeknal begint al weken voor oud en nieuw
Ik was het op een gegeven moment zo zat dat ik naar buiten ben gestoven. Verderop zag ik iets in de bosjes bewegen. Ik riep iets maar kreeg geen antwoord. “Hallo, hallo, wie zijn daar?” Ik kreeg geen antwoord. Het werd wel muisstil en ik ging weer naar binnen. Ik zat nog niet op mijn bankje toen de knallen weer begonnen. Ditmaal leken ze wel tegen mijn kamermuur te zijn gegooid. Onthutst en bovenal ongerust vloog ik weer naar buiten “Heeeyy” riep ik behoorlijk hard. “Ophouden nu, kappen, kla caba!” “Bai, fuego!” of zoiets haspelde ik in een soort van Papiamento. Snoopy zat nerveus te hijgen. Die sloot ik maar even op in de slaapkamer. Joy gilde nog net zo hard: “Whewheeeeeh!”

Hoofdstuk 56: Incidenten met de vader van Joy stapelen zich op, na zoveelste aanvaring gebeurde er dit:
En opeens zag ik het. Mijn mond viel open. De achtermuur, dus de buitenmuur aan dat terras, was helemaal besmeurd met teksten. Paulo, de gewezen artiest, de gefrustreerde kunstenaar, had mijn hele muur vol gekalkt met witte verf: Stay out, Karin’s house. Here lives the Boss, stay away, be afraid. En natuurlijk nog de nodige scheldwoorden. Ik geloofde mijn ogen niet. Blijkbaar had hij uit het tuinhuisje de verf en kwasten die er nog stonden gebruikt om mijn net helemaal prachtig, opgeknapte muur te besmeuren met zijn nare gedachten in geschrift. Op dat moment knapte er iets bij mij. Nu was hij echt te ver gegaan. Ik zocht mijn advocaat op en er werd een restraining order uitgevoerd. Paulo mocht niet meer bij mij in de buurt komen, noch die van mijn dochter, noch bij mijn huis. Het was klaar met deze gekkigheid.

Hoofdstuk 57: Het leuke werk in een meubelzaak krijgt een keerzijde
Op mijn werkvlak verliep het steeds stroever. Ik voelde de stress van mijn baas Job. Het gebeurde vaker en vaker dat onze vervolgplannen, geheel doorgesproken, akkoord bevonden en uitgewerkt, de volgende dag plotsklaps werden gewijzigd. Voor mij brak er iets op het moment dat ik op mijn zeer verdiende vrije paasweekend een gespannen telefoontje kreeg van Job. Ik moest NU naar de zaak komen om een en ander te bespreken. Ik was uiterst verbaasd en vroeg waarom NU en niet de volgende dag onder werktijd. Er werd zeer ongemakkelijk en dwingend op mij ingepraat. Nee, ik moest NU komen en ik moest het maar regelen met mijn kind! Vol verbazing ben ik naar de zaak gereden, uiteraard met kind op de arm.

Hoofdstuk 58: Ontslag genomen bij de meubelzaak, verdiept in spirituele zaken
Verder had ik tijd en ruimte gecreëerd om na te kunnen denken en om nieuwe dingen te bedenken. Dat ik nooit meer voor een baas wilde werken, werd me met de dag duidelijker. Hoe was het toch mogelijk dat ik me zo uit het veld had laten slaan door derden? Ik had kennelijk deze periode nodig gehad, om mijn gedachten opnieuw te ordenen en op te starten. Ik moest opnieuw voor mezelf gaan werken. Dat betekende opnieuw knokken! Maar… ik nam mezelf toch mee? Ik wist toch wat ik allemaal al had gedaan en wat ik kon? Ik werd langzaam aan kwaad, maar tegelijk blij en dankbaar voor deze ontwikkelingen, want nu wist ik ook dankzij die slechte ervaringen hoe het niet moest. Ik, Karin Martens, ben een winnaar, en ik ga hier ontwerpen en decoreren, huizen, appartementen, kinderkamers, hotellobby’s noem maar op. Ik ga als freelancer starten. Ik moest de drempel van angst over en leren vertrouwen op mijn eigen kunnen.

Hoofdstuk 59: Ontmoeting met een bijzonder kunstenaar, Bruce, samenwerking komt tot stand
De Kamer van Koophandel wilde brainstormen over een aankomend evenement waarvoor de expertise van Bruce als curator nodig bleek. Ik werd voorgesteld als de creatieve factor en zijn rechterhand. Ik hield me keurig op de achtergrond en liet hem het woord voeren. Ik raakte meer en meer onder de indruk van deze indrukwekkende persoonlijkheid. Charismatisch, met een charmante glimlach, maar bovenal getalenteerd. Zijn woordenschat was enorm. Op alle vlakken wist Bruce te imponeren. Hij had veel verstand van de kunstwereld en onderhield contacten met alle lokale kunstenaars. Hij had oog voor talent en was een stimulans voor onbekende kunstenaars om hun werk te exposeren. Ik was meteen fan van hem.

Hoofdstuk 60: Na jaren zijn er weer vlinders in de buik, er bloeit iets moois op
We gingen naar The Lighthouse restaurant, aan het einde van Malmok. Ik wilde al heel lang weer naar deze locatie toe.Daar zaten we dan. Ik werd heel charmant aan de hand begeleid naar mijn tafeltje en mijn stoel werd aangeschoven. We hadden een heerlijk rustig plekje met een uitzicht waar je alleen van kunt dromen. Sunset was altijd de mooiste tijd van de dag. Met een glaasje pinot grigio zaten we te glimmen en te stralen naar elkaar. Het uitzicht, het gezelschap, alles ademde sfeer en verliefdheid uit. Voor het eerst in mijn leven durfde ik te voelen dat het goed was. Dat dit zo was bestemd. Dat ik zoveel had moeten meemaken om hier nu te komen. Niets leek op iets wat ik ooit had bedacht of voorvoeld, dit oversteeg alles.

Hoofdstuk 61: Zakelijke samenwerking met Bruce verloopt boven verwachting
Het zou mijn eerste kunstexpositie worden. De organisatie nam veel tijd in beslag, maar ik vond het heerlijk om te doen, ook al zou de expositie maar één avond in beslag nemen. De omgang met alle soorten mensen op verschillende niveaus en de complexe karakters van de geselecteerde kunstenaars leek mij zeer natuurlijk af te gaan. Het onderlinge venijn en misgunnen tussen deze eigenzinnige kunstenaars was voor mij een vreemde gewaarwording. Het ene ego bleek nog groter te zijn dan het andere. Maar ook het commerciële deel ging mij goed af. Van mij werd verwacht dat ik de genodigden, over het algemeen ondernemers, zou inpalmen en interesseren voor de kunst. Het werd een succesvolle avond die eindigde met bubbels en napret. Toch was er ook een keerzijde.

Hoofdstuk 62: Heerlijke soep speciaal voor mijn nieuwe liefde gemaakt, hij komt gewoon niet opdagen
Thuis op de bank werd het donker, aardedonker. Mijn meisje had ik op bed gelegd. Ik kreeg nu de tijd om alles te laten bezinken. Mijn hart bonkte nog steeds in mijn keel. Tientallen sigaretten later ijsbeerde ik nog steeds vol ongeloof heen en weer door het huis. Ik voelde me diep gekwetst en maakte mezelf verdrietiger dan waarschijnlijk nodig was. Ik kon niet anders. Dit was wat ik kende, herkende en in alles spiegelde deze man die ik zo diep, intens diep liefhad, mijn gekwetste ziel. Alles wat ik in mijn leven aan slechte ervaringen al had opgestapeld gekregen, alle momenten van slikken en weer doorgaan, ontpopten zich nu in de gevarendriehoek, explosiegevaar! Red alert! Karin is boos! Na een slechte nacht werd ik nog verdrietiger wakker. Bruce had niets, maar dan ook helemaal niets meer van zich laten horen.

Hoofdstuk 63: Mijn hele leven wordt beheerst door één man, ondanks alle obstakels en strubbelingen
Mijn gevoel om continu bij Bruce te willen zijn was een obsessie en misschien onvolwassen. Ik wist er in ieder geval niet mee om te gaan. Het bezat mij. In de praktijk moest ik knokken voor mijn eigen ontwikkeling. Mijn vriendinnen spraken me wel eens toe: “Kaat, wat wil jij nou eigenlijk? Je volgt deze man en zijn pad, maar is dat ook jouw weg?” Ik hoorde de woorden wel, maar ze kwamen niet echt binnen. Niemand begreep waar ik doorheen ging. ‘Liefde maakt blind’ en dat bleek maar weer eens al te waar.

Hoofdstuk 64: Vader raakt steeds meer ontspoord
Opeens zag ik pa op een fiets voorbijrijden, met een klein roze parasolletje boven zijn bolletje, zingend door de straat van Paradera. Tot op de dag van vandaag heb ik spijt dat ik dat niet heb kunnen vastleggen op de gevoelige plaat. Hij had zo in het televisieprogramma De Stoel kunnen zitten. Mijn vader, lang en mager van stuk, was inmiddels verworden tot een karikatuur. Vol levensvreugde ging hij er die dag op uit, naar de supermercado nam ik aan. Lekker snoepen en blikjes chocomel opdrinken voordat hij bij de kassa was! Ik heb hem vaak geprobeerd te helpen, ook met simpele boodschappen, maar hij vertoonde en plein public zulk obstinaat en recalcitrant gedrag, dat ik me daar op een gegeven moment niet meer aan waagde.

Hoofdstuk 65: Op bezoek bij ma in Wouw, NL, broer Edwin ligt er te revalideren, nog vol frustraties
Op een middag na het winkelen met mams kwamen we terug en troffen de deur van mijn slaapkamer eruit gesloopt. Edwin, nog nabriesend en snuivend van agressie, smeet allerlei verwijten naar mijn hoofd. Dit was ZIJN kamer, en ik diende daar uit te blijven! Hij had al mijn kleren uit de kast gegooid en op de gang gesmeten. Ik zou naar hem luistern NU! Ons ma greep in. Ik hield verstandig mijn mond en kon alleen nog met verbazing toekijken. Wat een mafkees! Mijn moeder bleef kalm. Ze overtuigde hem ervan dat dit HAAR huis was en dat hij en ik te gast waren. Hij had zich naar haar huisregels te schikken. Met haar rustige benadering bereikte ze natuurlijk wel het maximale resultaat.

Hoofdstuk 66: Nieuw bedrijfje opgezet ‘Inspirations’, eerste grote klant is binnen, maar dan…
Op een eiland is het niet vanzelfsprekend dat je je bestellingen snel krijgt geleverd. Het meeste moet per containerboot uit Europa of Amerika komen. Na de nodige ervaring, stelde ik me vooraf al in op teleurstelling en tegenwerking, doordat er fouten werden gemaakt bij bestellingen of fouten onderweg. Het gebeurde zelfs wel dat een volledig schip, vol met containers van verschillende bedrijven, simpelweg ‘kwijt’ was. Dan kwam men er pas veel later achter dat dit schip op een verkeerd eiland was aangemeerd. Echt, zulke dingen krijg je niet verzonnen, maar het gebeurde wel. Vaak zaten klanten dringend op die spullen te wachten. Er heeft wel eens een bouwproject stilgelegen, omdat het cement OP was. Op heel Aruba niets meer te krijgen. Nogmaals, echt gebeurd!

Hoofdstuk 67: Kunstenaar Bruce uit het oog verloren, maar via via weer ontmoet
Bruce deed me een zakelijk voorstel. Hij was een keer uitgenodigd op een privéjacht van een hele rijke dame, wiens naam niet mocht worden genoemd, en zij had hem onder het genot van een wijntje een echte Picasso laten zien, een ets van zijn hand. Dit had Bruce meteen nieuwe inspiratie gegeven. Hij ging plannen maken voor een kunsttentoonstelling met als slotscène… de onthulling van de Picasso! “Would you like to join me in this project dushi? You and me together? What do you say?” Ik voelde me vereerd en zei gretig JA. De organisatie nam wederom veel tijd en voorbereiding in beslag.

Hoofdstuk 68: Alleenstaande moeder zijn is geen sinecure
Me lekker laten gaan zat er niet echt in. Meestal was het feestjes met Joy aflopen, alles rolde en bolde met en om Joy. Ik was enig ouder en altijd en immer volledig verantwoordelijk voor dit kleine meiske. Ik wist niet beter, maar keek natuurlijk heus wel eens met enige jalousie naar een lieftallig compleet gezinnetje op het strand. Met lede ogen staarde ik dan naar de papa die zorgde, rende en ook nog eens mama lekker verwende. “Een strandstoeltje schatje?” “Lekker even insmeren maarrrr?” “Een lekker koffietje mijn dushi?” En zoef, ook nog even snel met het kroost  zandkastelen bouwen of spetteren in het water. Papa had toch geen zitvlees en nam moeders rol systematisch over. Pappi time! Voor mij leek deze luxe ongekend. Mijn rol was 24/7 aanwezig zijn, geen pappi, geen opis en omis en ook geen ondersteunende hulp van vrienden en noem maar op. Ieder voor zich leek het.

Hoofdstuk 69: Een nieuwe zakelijke uitdaging, Bruce had plannen voor een nieuw te openen galerie, Oranjestad Kunsthuys
Hij wilde samen met mij en Joeri een supersonische formule vormen. Het Kunsthuys moest een mekka worden voor klanten, een bron van inspiratie. Een galerie waar kunstexposities zouden plaatsvinden. Wekelijks zouden we een wijnavond organiseren om het sociale, het creatieve en het zakelijke te combineren. Het kunsthuis bood mij ruimte om mijn eigen kantoor te houden en mijn klanten te ontvangen. De samenwerking met Joeri vormde een gouden driehoek: kunstenaar – interior decorator – architect. Het klonk als een klok. We gingen alles ontwikkelen en stopten er veel tijd en energie in, vooral Bruce en ik.

Hoofdstuk 70: Bruce is ervan overtuigd dat de Koningin langs onze galerie loopt, we organiseren een mini-expositie
Ons hele pleintje was volgestroomd en stond bomvol mensen. Overal was beveiliging. Koningin Beatrix leek in aantocht te zijn. Het spontane, naïeve idee dat zij langs zou wandelen, dat zij de lokale Arubaanse kinderen zou opmerken, dat ze dan niet voorbij kon gaan aan de blikken van die kindjes en ging stilstaan, gebeurde ….NIET. Ze zag ze gewoonweg niet. Al die kinderen met hun hoopvolle glunderende gezichtjes hadden hier voor niets gestaan, met de vlaggetjes wapperend in hun kleine handjes, in de hoop dat DE koningin uit Nederland naar hun werkje zou komen kijken.

Hoofdstuk 71: De irriratie begint toe te nemen
Ik maakte wel eens afspraken met klanten om 10.00 uur ’s ochtends in onze galerie. Ik merkte als snel dat ik beter een uur eerder op de zaak kon komen om alle peuken, asbakken, lege glazen en restanten fuifgedrag op te ruimen. Ik had al een paar keer aangegeven, dat ik niet de ‘werkster’ was en dat zij, Bruce en kornuiten, hun eigen zooi dienden op te ruimen. Deze plek was voor mij een serieuze werkplek, een nieuwe toekomst, maar Bruce leek dit meer als zijn eigen zolder te zien, waar kon worden geblowd, gezopen en gefuifd. Voor iedereen stond de deur blijkbaar open. Wat mij opviel, was dat de opgebouwde drankvoorraad er doorheen werd gedraaid en dat er niks werd betaald voor de genuttigde drank. Iedere keer ontplofte ik om dit onprofessionele gedrag.

Hoofdstuk 72: Samenwerking Bruce definitief ten einde, nieuwe plannen voor winkel
Ik brainstormde geregeld met mijn advocaat en mijn vriendin Ariane over het voor mezelf beginnen, met winkel. Mijns inziens kon Aruba nog wel een exclusieve winkel gebruiken. Samen met mijn hulp, Joy en Snoopy toog ik naar ‘het witte huis’ in de Fergusonstraat, een vervallen maar prachtig oud historisch pand. Het lag er verlaten bij. Ik ging achterom en zag een inbraakmogelijkheid langs de zijkant. Stiekem zette ik voet in dit prachtig pand. Op het moment dat mijn voet de vloer raakte wist ik het: dit is mijn pand! Net zoals ik destijds in Griekenland voet aan wal zette en me direct thuis voelde, zo overkwam me dit nu hier. Ik wist genoeg en stuurde mijn hulp, als lokaal, de straat op om informatie in te winnen. Van wie was dit pand? Was het te koop? Te huur?

Hoofdstuk 73: Dieptepunt met pa wordt bereikt na zoveelste incident
De dag kwam, die mijn dagboek inging als een zwarte pagina in mijn leven. Pa was al een tijdje de koelkast aan het plunderen en ik had mijn hulp instructies gegeven om hem niet meer binnen te laten. Ze moest erop toezien dat hij buiten mijn huis bleef. Dan weer mijn voorraad brood weg, dan weer alle pakken frisdrank. Hij pakte en nam alsof het zijn eigen koelkast was. Achteraf denk ik ook werkelijk dat hij het zo ervoer. Ik woonde daar, zijn kind, maar in zijn belevingswereld was hij degene aan wie ik dit allemaal te danken had. Sterker nog, alles was van HEM, dus ook mijn koelkast en dus ook de inhoud. Het interesseerde hem helemaal niet dat ik keihard werkte en knokte voor mijn bestaan.

Hoofdstuk 74: Het leven op Aruba, ook voor Joy, die haar eerste zwemles krijgt, een feest
Toen ik net op Aruba woonde, in 1989, zag ik dat leuke tafereel al de revue passeren. Ik zat toen met een vriendin bij de steiger van Rodgers Beach, waar we lekker in onze strandstoeltjes zaten en de dag vol kletsten, thermoskannetje koffie bij de hand, zonnetje boven ons. Op die steiger kwamen non stop kleine kinderen aan, lekker met ontbloot lijfje en gekleed in alle mogelijke kleurige boxershorts en bikinietjes. Ze waren er in alle koffiekleuren die je je maar kunt voorstellen, pikzwart, mokka, crèmekleurig, café con leche en af en toe een wit lijfje met een helblond koppie ertussen. Druppels zout water druppelden na de duik van hun haartjes af, prachtig. Kindjes in alle soorten en maten kregen daar in die blauwe Caraïbische zee zwemles … iets waar je als Nederlandse alleen maar van kon dromen.

Hoofdstuk 75: Het gaat goed met eigen zaak, er komt personeel en steeds meer kunst
Ik vond het hoog tijd worden om aan de buitenkant van het pand meer herkenning en artisticiteit toe te voegen, zodat de nieuwsgierigheid van de klant zou worden gewekt, daar ik niet beschikte over etalages. Bij de voordeur kwam een groot werk van Luis te staan, een mensenhoge boom van beton en ijzer die wel 400 kilo woog. Dit werk paste ook perfect bij de lokale uitstraling van het pand, alles ton sur ton dus. Ook het werk van Mo verkocht steeds beter en beter. Net als Luis vertegenwoordigde hij een bepaald soort oerkracht, waar ik naartoe werd gezogen.

Hoofdstuk 76: Verdiepingsslag in het eigen leven, het hoe en waarom
Eckhart Tolle kwam in deze tijd als schrijver op mijn pad en zijn boek Een Nieuwe Aarde, De Uitdaging Van Deze Tijd had niet op een beter moment kunnen komen. Het sprak me aan en ik leerde er heel veel van. Tolle sprak over de rol van het ego en over ‘pijnlichamen’. Er ging voor mij een wereld open, zo herkenbaar, alsof hij het voor mij had geschreven. Ik worstelde zelf met allerlei zaken en voelde me soms zo alleen en onbegrepen. In het boek werd beschreven dat we onszelf eigenlijk ‘mishandelen’ door maar in bepaalde scenarios te blijven hangen en hierin te verzwelgen. Ik stelde mezelf keer op keer nieuwe doelen, keer op keer pakte ik mijn koffers. Mijn huis leeghalen om vervolgens weer een ander huis aan te pakken, een nieuw project. Het hoorde bij mijn eeuwige onrust en drive om verder te gaan.

Hoofdstuk 77: Hoogtepunt in carrière Karin Martens haar naam steeg tot ongekende hotshothoogtes
Overal paparazzi, magazines, fotografen. En dit keer voor mij! Ik verzamelde een heel portfolio met krantenknipsels, foto’s en interviews over mezelf, mijn winkel en vooral over dat unieke, hippieachtige eclectische wat ik blijkbaar uitstraalde. Het leven bleef me toelachen in deze tijd. Ik had eigenlijk nog maar een paar wensen op mijn lijst. Een daarvan was een andere auto. Het jeepje waarin ik reed deed zelfs de ogen van mijn klanten vullen met tranen. “Karin, you really need to get yourself another car!” was de dagelijkse reactie als ik kwam aanhobbelen bij hun estates.

Hoofdstuk 78: Er komt een keerpunt, er is crisis in NL, ook op Aruba lopen de zaken terug
De berichten van de meiden dat er in de winkel niks werd verkocht, bleek te kloppen. De dag na terugkomst uit Nederland zat ik alweer binnen achter mijn bureau, vol met adrenaline en visies, maar buiten leek er een bom te zijn gevallen die alles had platgelegd. Na een paar uur ging ik werkelijk uit het raam kijken of de wereld nog wel doorging, zo stil was het. Mijn investeerder wilde geen extra geld lenen. Ook mocht ik van hem geen krediet aanvragen. Hij bleek ongevoelig voor mijn pleidooi om verder te investeren. “Karin, je moet gewoon nog meer gas geven, goed er tegenaan en je creativiteit gebruiken, dat kun jij als geen ander.”

Hoofdstuk 79: In de tijdelijke woning is het niet veilig, wakker geworden door hoop kabaal
Ik sloeg snel iets om me heen en trok het gordijn in de woonkamer opzij. In niets was ik voorbereid op wat me daar te wachten stond. Een spiernaakte, hele witte man stond als een woest dier te bulderen dat hij naar binnen wilde, overduidelijk zwaar dronken. In een split second schatte ik de situatie in. “Ja, dat zal wel, maar mooi niet, vuile gek!” gilde ik hem toe. “Je staat bij de verkeerde deur!” Met bonkende organen, verbijsterd maar tegelijkertijd onverschrokken pakte ik snel mijn mobiel en belde de politie. Voor de zoveelste keer moesten zij mij komen helpen.

Hoofdstuk 80: Recessie begint nu serieuze vormen aan te nemen
De dagen zonder omzet verminderden helaas niet. Per dag groeide er een akelig, zenuwachtig onderbuiktrillertje in mij. Een onbestemd gevoel dat ik niet onder controle had. Krampachtig bedacht ik allerlei activiteiten om geld te genereren. Na aankomst van de nieuwe handelswaar had ik een speciaal open huis georganiseerd met hapjes en drankjes. Er was ook koopavond tot negen uur ’s avonds. Mijn twee medewerksters waren aanwezig en keurig opgedoft. Er kwamen welgeteld twee klanten en de omzet bedroeg een betreurenswaardige Afl. 175,00. De verbazing zat er bij mij goed in.

Hoofdstuk 81: Een mooie zonnige dag op Aruba, er komt onheilsbericht uit Nederland
Die middag ging de historie in als een bijzonder sombere. De telefoon ging. Het was ons ma. Ik stapte net uit de douche met Joy en was lekker aan het nagloeien, roezig van een dagje strand, heerlijk loom en ontspannen. “Hey mamsi, hoe gaat ie?” “Jaaaa!” klonk het zacht en mat. “Karin, ik moet je iets vertellen. Ben je bij iemand?” “Nee mam, ik ben net van het strand thuis gekomen.” “Is er iemand bij je?” “Nee, waarom? Wat is er mam?” “Meisje, ga maar even zitten. Ik moet je iets vertellen.” Ik meende een vreemde trilling te bespeuren in haar stem. “Ja Karin, ons Edwin heeft een onverwachtse hartstilstand gehad en hij is er niet meer.”

Hoofdstuk 82: Het grote verdriet
Ik bedacht me dat ik al veel verdriet en pijn in mijn leven had ervaren. Ik wist niet beter dan dat iedereen toch wel zo zijn portie kreeg in het bestaan, maar bij mij was het was het tot nu toe een opeenstapeling van dramatiek. Als kind al werd ik geconfronteerd met de traumatische ervaring van de beestjes op de boerderij die werden vermoord. Later kwam de scheiding van mijn ouders, waar ik voor het eerst echt diepe pijn voelde. Daarna volgden liefdespijnen, mishandelingen door Michalis, teleurstellingen, afscheid van opa’s en oma’s, loslaten van mijn zielsmaatje Bruce, mijn Snoopy begraven, mijn vader aan de drugs, zijn ontvoering, hem kwijtraken als vader, altijd en eeuwig zakelijke en financiële grote zorgen, het auto-ongeluk van Edwin. En nu, nu dit.

Hoofdstuk 83: Crematie achter de rug
Na een aantal dagen moest ik weg. Het brak mijn hart, maar ik moest terug naar Aruba en naar Joy. Paulo zou de dag na mijn aankomst terugvliegen naar Nederland. Zijn vakantie zat erop en ik? Ik had een kind op te voeden, een zaak te runnen en een huis met poezen op te vangen. Het leventje zoals ik dat tien dagen daarvoor in totale shock had achtergelaten. Ik moest dat leven weer gewoon oppakken en doorgaan, zoals ik dat altijd deed, al vier en veertig jaar.

Hoofdstuk 84: Terug op Aruba, het werken valt me zwaar, omzet blijft stagneren
Al snel volgde er een gesprek met mijn geldschieter. “Ik hoor dat je tegenwoordig meer op het strand ligt, dan dat je werkt.” zei hij me. Ik lachte er maar om. “Ik kan niet anders Jan. Wat wil je dan, dat ik zit te janken in de winkel? Ik ben kapot en heb deze tijd nodig nu. Maar ik beloof je dat ik er over een week weer vol tegenaan ga.” We bespraken de zaak en de slechte omzet. Volgens hem moest ik de voorraad afbouwen en geld genereren. Ik brak mijn hersens over hoe dat te doen. Ik had al zoveel geprobeerd.

Hoofdstuk 85: Lasten van de zaak worden te zwaar, eigenaar winkel eist zijn huur NU
Na dit drama kon ik de dagen daarop alleen nog maar bibberen en trillen. Mijn zenuwgestel had de laatste genadeklap gehad en kon niet meer. Mijn medewerkster runde de tent en hield me per telefoon op de hoogte. Ik moest bijkomen. Ik voelde me geveld alsof ik een zware griep had. “Kom jij eerst maar even bij” zei mijn geldschieter. “Ik regel alles. En zodra je weer op krachten bent, ga je vol gas dit allemaal afronden.” Ik was dankbaar met zijn haast vaderlijke steun en begrip, eindelijk.

Hoofdstuk 86: Zaak wordt gesloten en besluit genomen om terug te keren naar Nederland
Wat ik nu was, hier op Aruba, zou ik laten vallen. Al mijn bezittingen, mijn carrière, mijn huis, mijn zaak, mijn ego. Het leven had mij inmiddels genoeg inzichten gegeven. Ik wilde die stap terug naar Nederland maken, een flow naar een nieuw hoofdstuk. Mijn moeder wilde in geen geval verhuizen naar Aruba, dus voor nu, na overleg met Joy, werd het mij zomaar ineens duidelijk: Een samenzijn van ons drieën, de drie musketiers, drie generaties vrouwen.

Hoofdstuk 87: De dag breekt aan om terug te vliegen naar Nederland
Op de dag van vertrek droeg ik de sleutel van mijn huis over en vertrok met Joy en een schare vriendinnen naar het vliegveld. De katten had ik in een kooi meegenomen. In groten getale stonden we daar dan, bij de incheck. De incheckmedewerker liet mij echter weten dat de katten zo niet meekonden. Ze moesten ieder in een aparte reiskooi. Hij was onverbiddelijk. Ik voelde alweer iets onprettigs opborrelen. “Hoe bedoelt u dat, twee kooien? Waar moet ik die vandaan halen?” Ik nam nog aan dat zij die dingen op voorraad hadden staan, maar niet dus. Dat was mijn probleem. Even naar de dierenwinkel op dit eiland was natuurlijk niet ‘even’. Iedereen begon zich ermee te bemoeien. Het leek wel een film.

Hoofdstuk 88: Vol goede moed en plannen in Nederland, maar er komt kink in de kabel
Ik had me stellig voorgenomen om een paar maandjes uit te rusten, bij te komen en nieuwe energie op te doen. Daarna zou ik een huis en werk zoeken. Zo zou het gaan. Mijn fitnessprogramma paste helemaal in dit plaatje. Parmantig stapte ik voort, totdat er een dag kwam dat ik letterlijk door mijn rug zakte en geen stap meer kon verzetten. Ik strompelde met zware rugpijn terug naar De Stelberg.

Hoofdstuk 89: Na herstelperiode voor het eerst weer naar Samos, Griekenland
Het was een heerlijke plek vol Griekse eenvoud. Ik had het niet anders gewenst. Het badkamertje liet zich het best omschrijven als een hok. Het toilet stond in een hoek half in de ruimte die de douche moest voorstellen. Ik had het douchegordijn vastgeknoopt aan de roede boven mij, want met mijn één meter drieëntachtig stond ik niet graag tegen dat gordijntje aan geplakt waarvan ik niet wilde weten hoeveel mensen voor mij hier al tegenaan geplakt hadden gestaan. De toiletzitting werd automatisch mee gedoucht maar ach, wie lette daar nou op? Ik was gelukkig.

Hoofdstuk 90: Medisch traject in. Conclusie: hernia en 2 versleten tussenwervels
Mijn auto heb ik moeten verkopen, het laatste blije stukje Aruba en stukje ego dat mij nog restte. Ik moest er noodgedwongen afscheid van nemen. Er was niemand die mij hiermee kon helpen. Ik moest door de knieën en daar ging ik… de bijstand in. Waar ik toen terechtkwam…

Hoofdstuk 91: Vader overlijdt op Aruba De shock na het horen van het overlijden was groot geweest. Je vader verliezen is een groot gegeven. Je wordt ineens weer het kind van je vader. In mijn geval een aparte situatie gezien onze bizarre familierelaties en verhoudingen. Met zijn levensstijl kon ik het bericht van zijn overlijden al jaren verwachten. Sterker nog, hoe vaak had ik hem niet dood gewenst? Maar nu ik die condoleances zo op mijn Skype zag staan, ontkwam ik niet aan een heel naar gevoel. Een gevoel van verdriet en ongeloof.

Hoofdstuk 92: Naar Aruba voor begrafenis, er staat weer een naar bericht te wachten
Ik zag hem ongemakkelijk heen en weer bewegen achter zijn bureau. In dit privékantoor van de bank, met een prachtig kunstwerk van Elisa aan de muur, had ik me ook meteen weer thuis gevoeld. Hoe vaak had ik daar vroeger niet gezeten om alles te regelen. Overal kreeg ik een déjà vu-gevoel. “Wel mevrouw Martens, er zijn meerdere bedragen gepind en ook een elektriciteitsrekening uit de Pitastraat is betaald aan de Elmar, bijna 1000 florin. In totaal tussen de vier- en vijfduizend florin. Allemaal een uur na het overlijden van uw vader. En u was het niet?”

Hoofdstuk 93: Weerzien met goede vrienden op Aruba, diepgaande gesprekken
En nu, een aantal jaar later, zat ik met hen in deze setting te praten en te roddelen over iedereen op het eiland. We wisselden over en weer verhalen en ervaringen uit. En dit keer was het Go-Tan die met wijsheden kwam. “Karin, weet je, ik denk dat jij nu, na het overlijden van je vader, je boek daadwerkelijk een draai kunt geven. Misschien is dit wel het laatste hoofdstuk, Karin. Of misschien is dit juist wel het begin!”