De liefde voor Griekenland

“Ik heb al je drie boeken in èèn ruk uitgelezen in Malaga destijds…

Zo leuk & mooi geschreven, over je leven, over je liefde voor Griekenland! Herkenbaar!”….

Kalispera Karin!!! Wat leuk dat jullie in Athene zijn! Ik ben ook in Athene ( lang verhaal kort : twee weken geleden heb ik me hier laten opereren door 1 van de weinige artsen in Europa die endometriosis kon opereren). Het is goed gegaan en ik ben nu goed aan het herstellen terwijl Griekenland mij de energie geeft .Weet je nog dat je alle drie je boeken naar Malaga had opgestuurd?

Zo kwam dit bericht binnen op mijn telefoon tijdens mijn laatste bezoek in Athene. Een hele enthousiaste lezeres die het zo uniek zou lijken om mij te ontmoeten in ons geliefde Griekenland. Ik was direct om en al was het bijna onze laatste dag, ik vond samen met Peter dat we dit bijzondere verhaal moesten belonen. Ik was ook wel nieuwsgierig naar deze dame die helemaal alleen daar in Athene aan het herstellen was na een zware operatie vanuit haar habitat Malaga.

Dus spraken we af in Coco-Mat Bc hotel in Koukaki om een drankje te doen samen.

Bij haar aankomst straalde ze al van meters ver, zo gelukkig om elkaar op Griekse grond te ontmoeten. En voor ik het wist kreeg ik ook nog een kadootje in mijn handen gedrukt om me te bedanken. Ik was echt geroerd door zoveel puurheid. We besloten haar uit te nodigen voor een drankje op het fantastische dakterras en na wat knuffels, foto momentjes en een lekker drankje kwam haar verhaal los.

Van Belgische afkomst had ze na vele studies een tropische man ontmoet en woonden ze samen in Amsterdam. Echter kreeg zij veel last van haar lichaam en zijn ze om deze gezondheidsredenen naar zuid Spanje verhuisd wat voor beiden ook economisch werkte. Ze heeft haar werk als wedding planner wegens gezondheidsproblemen inmiddels moeten opgeven. En maakt zich nu hard om haar boodschap te delen van haar medische odyssee. Want zoals ze zegt er is zoveel misinformatie onder vrouwen en artsen en dat zorgt voor te late diagnoses en verkeerde “behandelingen”. Als ervaringsdeskundige hoopt zij zo vrouwen te mogen helpen

Haar man en kind waren net terug naar Malaga om werk en school weer op te pakken en zij verbleef nog even om aan te sterken. “Griekenland geeft mij de goede energie” zei ze en dat begreep en voelde ik als geen ander. Ook ging ze weer afspreken met haar Griekse leraar, die ze tijdens corona had gevonden online en die nu een goede vriend bleek. Ik raakte meer en meer betoverd door haar verhaal, ze inspireerde me enorm en voelde ik de behoefte om dit verhaal met jullie mijn lezers te delen.

Na thuiskomst kreeg ik nog een appje van haar. “Ik ben blij dat Peter eindelijk eens in Griekenland is geweest met jou…het zal zeker niet de laatste keer zijn. Er is zo een beroemde uitdrukking van “Alle wegen leiden naar Rome” maar als je het aan jou en mij vraagt denk ik eerder “Alle wegen leiden naar Griekenland”. “Hoe ver we ook reizen, waar we ook wonen, Griekenland blijft een rode draad en een ankerpunt in ons leven. Waar we ook onze kracht putten en inspiratie.”

Josina, ik hoop dat je nog veel vrouwen mag helpen en inspireren.

Athene

Tijdens mijn laatste reis naar Griekenland was de grootste uitdaging om mijn man te inspireren en enigszins te laten voelen wat ik al jaren weet en voel. Nooit vergeet ik die eerste keer waarbij ik tamelijk onverwacht op “wereldreis” met ons Edwin terecht kwam op het vaste land op Patras met de boot. Ik keek, zag en voelde dat het goed was. Al die rare letters en moeilijke taal klonken voor mij als iets magisch herkenbaars voor de ziel.

Het onderwerp Griekenland was een aardig beladen onderwerp in huize Habets.

Het ligt gewoonweg gevoelig bij Peter. Niet dat ik hem daar een reden toe gaf maar zo ervaart hij dat. En al wonen we zowat naast een Grieks restaurant Thalassa hier in het centrum van Roosendaal en wil hij daar best vaak naartoe, de weerstand bleef. Tijdens het genot van een Grieks wijntje en een lekkere mixed grill kon hij toch niet helemaal opgaan in het ultieme Griekse gevoel wat ik dan ervaarde.

Echter tijdens ons laatste etentje aldaar werden er handen geschud en schouderklopjes gegeven want Peter vertelde aan de eigenaren dat we naar Athene zouden gaan! Zeer verrukt dat wij hun goddelijke land gingen bezoeken zag ik ze trots stralen dat wij en met name Peter naar “hun Griekenland” afreisden. Er werden tips gegeven en met name de rivièra van Athene moesten we zien. Veel mooier dan de Franse werd ons nog na geroepen en stuur ons foto’s!

Peter lachte hartelijk en beloofde verslag uit te komen brengen bij thuiskomst.

Inmiddels zijn we een week weg geweest en ben ik in alle stadia van euforie. Het terug voet zetten op “mijn Griekenland” heeft me erg veel goed gedaan en de combinatie van een wereldstad waarbij je ook naar het strand kan en de eilanden aan kunt doen bleek een gouden greep!

We hebben genoten van het mooie weer, alle cultuur, de prachtigste gebouwen en sfeerstraatjes. De vele taxiritten met dito eigenwijze chauffeurs, de een nog lolliger dan de andere. We hadden er een die na elke zin met zijn handjes in de lucht een soort van taxidansje deed waarbij hij “Hoppa hoppa hoppa” kirde. Het was te hilarisch voor woorden. En dan de zwaar doorrookte types met veel beharing en slecht Engels, maar oh zo sympathiek. We hebben zo gelachen…en ook diegene die dacht dat we nog nooit in Griekenland waren geweest. Elke hoek, elke gyroszaak of cocktailbar werd benoemd, waar te gaan wat te doen, het waren ware encyclopedieèn onze chauffeurs. De warme ontvangst overrompelde Peter volledig. De pure warmte en vriendelijkheid van dit volk is uniek. Ze zijn gewoon echt zo.

Er was ook tijd voor een hele speciale reunie, met Pepe Soomers. De man die destijds onder andere voor KRO Memories werkte als programma maker/regisseur en nu in Athene woont. Een man groot van stuk, maar ook zo gevoelig, die getransformeerd is tot een Griek. De klik die ik destijds al met hem voelde bleek er nog steeds te zijn. We zijn samen met hem op unieke plekken gekomen en heel veel bijgepraat en dito gelachen. Echter ook de eigenaar en oprichter van Coco mat hotels en winkels Paul Efmorfidis kwam op ons pad. Jaren geleden leerde ik hem kennen tijdens een avond in een van zijn winkels in Arnhem tijdens een boekpresentatie van mijn eerste deel. Een bijzondere man met een ongekende visie om de planeet te helpen. Slapen op zijn matrassen is als een geschenk aan jezelf, zo fantastisch ontspannend.

Ik denk dat de matrassen van Cocomat en de ontspannen manier van in het leven staan samen met het tempo wat toch beduidend anders ligt dan bij ons zijn werk heeft gedaan. Want Peter is om!

Volgende keer gaan we verder op ontdekkingstocht naar Griekenland!

Ta leme.

• 

• 

• 

• 

• 

Anastasia.

Wat is het schandalig lang geleden dat ik aan mijn blog heb gewerkt! Voor diegene die mij graag volgt en leest mijn oprechte excuses. Soms nemen de dagen mij volledig in beslag en verzin ik weer van alles om mijns inziens met een missie bezig te zijn.

Het blijft een onrustige trek in mij om mezelf te bewijzen. Ik vind dan weer dat ik van alles moet. Wat dan weer resulteert in nek-en rugpijnen, zware benen en veelvuldig bezoek aan de fysio. “Wat ben je toch allemaal weer aan het doen?” vroeg Jaap, mijn vaste fysio me de laatste keer. “Dat je hier weer zo veel komt? De ergste vijand ben jezelf als je geest en lijf niet in balans zijn. En als je veel van jezelf moet.”

Mijn oren waren gespitst want hier werd klare taal gesproken. “Ik moet helemaal niets, vervolgde hij zijn betoog. Iedere dag heb ik een keus. Ik maak die keuze om iets wel of niet te doen. Moeten moet ik al heel lang niets meer. Zo zou jij er ook in moeten staan. En het hoeft niet meer Karin, je hoeft niet meer te werken. Heeft jouw lichaam jou nog niet genoeg tekenen gegeven? Denk daar maar eens over na.”

Ik liet zijn woorden op me inwerken en moest hem nageven dat hij de juiste snaar had geraakt. Al maanden was ik weer van allerhande handel aan het sjouwen, het huis veranderen, alles van voor naar achter en weer andersom. Elke keer nieuwe hoekjes maken, veranderen en waarom? Waarom deed ik dit en sterker nog waarom doe ik dit al mijn hele leven. Los van de creatieve bevrediging brengt het me fysiek veel klachten. De hoogste tijd dus om ook deze onrust aan te pakken. De oplossing is al vaker gebleken naar binnen toe.

Dus ga ik dit avontuur van verkoop aan huis stoppen. De laatste twee weken zijn ingegaan en alles gaat in de uitverkoop. En zo kwam daar Anastasia op mijn pad. Via marktplaats wilde ze een lamp bij me kopen.

Ze sprak een beetje Engels en kwam blijkbaar uit Oekraine uit oorlogsgebied hier nu in Roosendaal in de opvang. Samen met haar moeder stond ze vanmorgen in de regen voor mijn deur en Kiki de Jack Russel sprong op haar af om ze te verwelkomen. Al balletje gooiend stal deze Anastasia onze harten. Zo goed en kwaad als het ging communiceerden wij en ik heb haar beloofd alles wat ik over heb straks aan haar en mede lotgenoten te doneren.

Bij het afscheid gaf ze mij haar naam en telefoonnummer.

“Anastasia” wow wat een prachtige naam kirde ik. Mijn dochter heeft ooit een vriendinnetje gehad in Kreta die zo heette. “Ja” zei ze dat klopt ook, het is een Griekse naam. Hoe bijzonder dat het Griekse zo even bij mij aan de deur klopt. Hoe de werelden zo wonderlijk weer bij elkaar komen en mij inspireren om weer te gaan schrijven.

Wil je meer van mij lezen de boeken zijn inmiddels verkrijgbaar als e-book, als luisterboek en als paperback via bol.com en via mijzelf.

Ik hanteer de aanbieding drie stuks, de serie voor 45 euro. Heerlijke roman, waargebeurd en fijn vakantieboek.

Ik wens u alvast een fijne zomer en hopelijk tot snel!

Karin

• 

• 

• 

• 

• 

Grieks bloed.

Laatst werd mijn oog weer eens getrokken naar het programma “Spoorloos”. Soms weet ik deze dagen echt niet meer waar naar te kijken. Ik weet niet hoe u dat ervaart maar voor mij is de max bereikt qua corona ellende aanhoren, zoveel onzinnige discussies. Dus was ik druk met zappen en vond het leuk om deze “oldie” weer eens te aanschouwen.

Mijn moeder vertelde me al eerder dat zij de vorige week ook had gekeken en dat er zich zo een mooi verhaal op Griekenland had afgespeeld. Wat jammer dat ik die had gemist. In mijn nopjes op de bank genesteld voor de open haard werd ik op mijn wenken bediend, want daar liep een dame in het Griekse rond, tussen de olijfvelden werd haar verhaal langzaam ontleed.

Ze was al eerder bij “Spoorloos” geweest om haar vader te zoeken. Die bleek niet meer te leven maar er waren waarschijnlijk drie half broers. Nu ging ze op zoek naar haar moeder waarvan eerst het spoor dood leek. Hoe langer ik naar de vrouw keek hoe meer Grieks ik haar vond. Vrij klein van postuur, gezet, in het zwart gekleed en vol zwart haar met een lieve uitstraling en zachte glimlach. En al sprak ze vloeiend Nederlands, ze paste echt helemaal in die omgeving. Zo mooi om te zien.

Haar moeder bleek ooit van een getrouwde man zwanger te zijn geweest, in het geheim en had haar baby bij het klooster gekregen en ter adoptie gegeven.

De aanblik van die moeder raakte mijn moederhart. “Wat had ik moeten doen?” zei ze op camera, “mijn moeder had me doodgemaakt”. De dagelijkse tragedie van het leven, de pijn en het zware karma stonden op haar gezicht te lezen. Ik voelde zo met haar mee. Het is een bepaalde zwaarte die de Grieken vaker met zich mee dragen. Dit pracht land is nog tot de jaren zeventig onderdrukt en bezet geweest. Dat is helemaal nog niet zolang geleden. Pas de laatste tientallen jaren is het toerisme op gang gekomen met meer mogelijkheden, maar verstopt diep in Griekenland gaat het er vaak nog heel ouderwets aan toe.

Uiteindelijk kwamen de halfbroers ook in beeld en hun moeder. In eerste instantie maakte deze mama erg veel indruk op mij door uit te spreken dat dit kind van haar man, dit onechte kind bij hun familie hoorde, zij is een halfzus van haar drie kinderen. Ze staat open voor contact en wil haar graag leren kennen. Zij had veel van haar man gehouden en dat ze ook van dit kind zou houden omdat het haar man’s bloed was.

Ik vond dit wel zo een mooie geste, zo vol compassie en liefdevol, het raakte me. Maar een van de drie broers, die in Australiè woonde was degene die me inspireerde. Die me na liet denken en waardoor ik dit stuk zelfs heb geschreven. Hij zei namelijk, na het weg hebben genomen van de twijfels en het te laten bezinken. “Ik heb erover nagedacht en ik heb gedacht wat deze vrouw, mijn halfzus, allemaal gemist heeft. Wat zij allemaal heeft doorstaan, je familie zo te moeten willen vinden, waar je vandaan komt. Dat ze haar vader moest missen en haar moeder niet bij zich had. Maar vooral dat ze ons als broers niet kende en niet eens wist dat wij bestonden. En wij wilden altijd een zusje en nu hebben we haar gevonden! Wij voelen ons gezegend en ze is zo welkom in onze familie! Wij zijn door bloed verbonden!

Wow, tranen in mijn ogen.

Dit zijn de momenten waarom ik weer weet waarom ik zo van de Grieken hou, die snappen het gewoon…

Georganiseerd op reis.

Degenen die mijn verhalen al een tijdje volgen weten dat ik graag reis. Het liefst naar mooie zonnige oorden met een lekker strand. En al sprak een oud vriendin van mij ooit de wijze woorden “het leven bestaat niet alleen uit liggen bij het zwembad met je flip flops aan!” komt mijn persoonlijke happiness daar wel tot leven. Zo ook weer ervaren tijdens mijn laatste avontuur.

Portugal stond op de verlanglijst en zeker na het hele corona dilemma, ben ik meer dan ooit mijn bucketlist aan het afvinken. “Ja, leuk” , zegt mijn Peter, “ik ken het, ben er jaren geleden geweest om zaken te doen, we gaan dan naar de Algarve en verblijven in Albufeira.” Ik knikte instemmend niet wetende wat me boven het hoofd hing. Natuurlijk hadden er allerlei alarmbellen moet gaan rinkelen bij het woord Albufeira, maar ik schat mijn man hoog in en vertrouwde op zijn reiskennis. We vonden een leuk wit designhotel met de legendarische naam “Hotel California”. Het zag er gelikt uit en we zouden zo vanuit onze deur in de oude stad van Albufeira wandelen, gevuld met leuke winkeltjes, terrasjes en alles waar ik zo blij van word.

We hadden er veel zin in, een weekje zon na deze meer dan vreemde zomer. Ik had mijn herfstdip van 2021 eigenlijk al gehad en kon niet wachten om weer te genieten van een gegarandeerde week zon. De laatste trip voelde alweer ver weg en mijn lijf hunkerde naar warmte.

Nou heb ik de tik om op reis van alles mee te nemen waar ik eigenlijk vanaf wil. U moet denken aan restjes crème, make-up die op zijn eind lopen, lippenstiftjes die uitgeput raken en vooral kleding en tassen die hun mooiste tijd gehad hebben. “Nou”, zegt mijn man, “dat heb ik nog nooit gehoord, bij ons ging altijd alles nieuw en vol gevuld de koffers in”. Ik haal mijn schouders op en ben normaliter al weken van tevoren van alles aan het verzamelen. het gaat van oude onderbroeken, echt waar, tot aan bikini’s die hun beste tijd gehad hebben en vooral de oude handdoeken en kleding.

Vroeger vloog ik alleen met handbagage met Joy naar oa Griekenland om dan op de terugweg weer ruimte in de koffer te hebben, geen extra kilo’s te moeten betalen en volop ruimte voor souvenirs op de terugweg. Vaak legden we de tas met spullen bij de kerk voor arme mensen en wilde ik graag geloven iets goeds achter te laten waar een ander nog blij mee was. Los van de onderbroekjes natuurlijk, die belandden in de prullenbak. Heb me vaak afgevraagd wat een schoonmaakster daar dan wel eens van denkt. Nagenoeg heb ik er nooit commentaar op gehad maar dat zou altijd nog steeds kunnen, want op onze volgende reis gaat het weer op dezelfde manier. Een paar uitgezakte stuks mee die we dan elke keer uitwassen om ze vervolgens op het einde te dumpen! Zalig!

Het geeft mij meteen een opgeruimd gevoel thuis en ook in mijn hoofd. Heerlijk, ik kan het iedereen aanraden. Zo komen we elke keer weer helemaal opgeladen, opgeruimd en een stuk lichter, vooral financieel uiteraard, terug. Prima reisje weer gemaakt maar al is het land Portugal meer dan prachtig om te zien en is de kustlijn er een waar ze verdomd trots op zijn, voor mij zal het wel bij 1 keer blijven. We hebben vooral veel kilometers gemaakt waarbij ik altijd rijd en Peter het heerlijk vindt dat hij rondgetoerd wordt maar de intensiteit van zoeken en vinden is in het buitenland toch altijd net iets spannender met dito verkramping af en toe. Dus na vijf dagen van avontuur ” on the road” was ik toe aan rust. Nu vonden we die rust niet in Albufeira, soort van “oh oh Cherso” taferelen maar dan erger.

Tussen de gekte door, met gebogen hoofd, handen op mijn oren en vooral snel wandelend vooruit vloog Peter achter me aan. De kunst was om geen oogcontact te maken want dan hadden ze beet, “Fancy a drink”? Overal stonden ze, de proppers van weleer. Ik was eigenlijk vergeten dat ze nog bestonden, zo fanatiek. Het was vermoeiend elke dag hiermee geconfronteerd te worden. Zo zie je maar voor de jeugd het walhalla, voor ons de hel.

Toch zijn we wel in mooie oude plekjes beland en is het me gelukt de mooiste plaatjes te schieten in stukjes echt Portugal wat van origine onder bezetting is geweest door de Grieken en de Moren. En precies dat fascineerde mij ook. Daarom dacht ik daar de mooiste stukjes in Griekse sfeer te vinden. En los van een prachtige oude gevel, een pittoresk klein straatje met hier en daar mooie uitzichten, zou ik een ieder Albufeira afraden. We hebben samen veel gedaan, gelachen en lekkere restaurantjes opgezocht, heerlijk samen quality time gehad maar ook deze reis gaan we niet herhalen.

Maar dat is ook het leuke van reizen en ontdekken. Je leert steeds beter wat bij jou past. Ik merk aan mezelf dat ik het graag overzie. Vandaar dat ik waarschijnlijk ook zo goed op een eiland resoneer. Of een klein gebied wat comfortabel te behappen is. Wellicht heeft het ook met de leeftijd te maken of de levensfase waarin ik mij nu begeef. Graag comfort en niet meer afzien want dat is reizen ook.

Ik verheug me alweer op de volgende, lekker georganiseerd!

• 

• 

• 

Tijd en vakantiegevoel.

In deze nieuwe levensfase heb ik meer tijd.

Tijd voor mezelf. Tijd voor mijn dochter. En wellicht nog wel het allerfijnste tijd voor mijn mama. Jaren lang heeft zij achter mij aangerend en gezorgd. Altijd kwam ze me helpen of schoot ze me tegemoet met goede adviezen. Voor haar kwam ik altijd op de eerste plaats. En al heeft ze het niet geleerd om dit in woorden te uiten. Haar gevoel spreekt boekdelen door haar zachte vertederende ogen.

Ik maak me de laatste tijd hard om een tot twee keer wekelijks qualitytime met haar te nemen. Mijn lieve man Peter staat daar volledig achter. “Karin, zegt hij me dan, geniet er nog maar van, je weet nooit hoe lang je ze nog hebt.” Ik maak me dus los van het altijd drukke leven in mijn hoofd en voeg daad bij woord en route naar Wouw. De twee honden neem ik standaard mee en ook zij kennen inmiddels de weg daar in het Wouwse. Na een heerlijke wandeling in de wijdse natuur die Wouw zich mag toe eigenen rennen zij er lustig op los, door de parken en maisvelden.

Kiki, de jack russel neemt altijd het voortouw en Bobbi de Griekse goedheid zelve volgt haar onverschrokken. Zij is zijn grote voorbeeld en vaak doet hij me denken aan een scene van de tv show Bert en Ernie van de Muppet show . Met bananen als het ware in zijn oren reageert hij altijd een stap later dan Kiki. Hij kijkt ook altijd zo grappig en schudt van links naar rechts met zijn hoofd alsof hij net iets te laat in de actie komt. Wij lachen er hartelijk om, want Kiki is allang weg met de bal, de stok of het konijn.

Na de wandeling is het tijd voor koffie. Ik weet niet hoe u dit ervaart maar koffie drinken met je mama is het fijnste wat er is. Even bijkletsen, je ziel luchten en samen lachen. Soms een koekje of een lekker taartje erbij. Laatst heb ik bouwblokken bij de jumbo voor haar gehaald. Ze is zo fragiel aan het worden, vel over been. Er moet een beetje vet bij. Deze eiwitblokken zoals ze ook wel genoemd worden zouden daarmee moeten helpen. Maar ja ze wordt toch ook ouder en zwakker, dat zien we allemaal. Maar volgens ons Marja is er niets aan de hand. Ze gaat niet naar een dokter en mankeert niets. Ze blijft wonen waar ze zit en red het allemaal prima zelf.

Ik vind het mooi om te zien hoe krachtig en standvastig ze dan nog is en laat haar in haar waarde. Zolang we af en toe nog eens wat extra’s voor haar kunnen doen en zij het zo redt komt het vast goed. Dit voorjaar hebben we de hele benedenverdieping opgewaardeerd en gerenoveerd. Het was een ware metamorfose en hoe erg ze er ook tegen op zag uiteindelijk is ze er heel erg blij mee. Dat had ze zo verdiend.

Hopelijk kan ze binnenkort weer gezellig mee. Een dagje op tour of een hapje buiten de deur. Maar het is voor mij wel heel duidelijk dat zij als een oude boom is die zijn ankers heeft vastgezet in het Wouwse. Zoals zij van haar tuin houdt, die heeft ze is sprookjesachtig gemaakt. Wilde bloemen en een oude krulhulst, de liefde die ze hierin heeft gestopt is voelbaar in elke hoek. Dag in dag uit is ze daar te vinden en werkt ze erin. Dat ik jaren geleden twee huizen naast haar woonde kan ik me haast niet meer voorstellen. Dan wandelde ik zo in de ochtend naar haar toe, dronken we een Wouws bakkie koffie en haalden we herinneringen op zodat ik weer verder kon met mijn boek te schrijven. Ik ben heel blij dat ik daar weg ben al was de weg een lastige. Het leven heeft me uiteindelijk toch weer opgevangen en zie hoe ik nu leef met mijn nieuwe schat.

Gelukkig is onze band ongelooflijk goed en sterk, we vertellen elkaar alles. Zij is ontzettend belangrijk voor mij, ik heb haar graag in mijn buurt. Hoe mooi is dat, daar kan geen afstand of oceaan ooit iets aan veranderen.

En hoe uniek is het dat ik diezelfde warme band ook met mijn eigen dochter Joy nu heb opgebouwd. Over twee weken gaat ze op campus wonen van de Hotel Managementschool Maastricht en gaat ze als achttienjarige haar eigen weg. Afgelopen weekend zijn we met haar daar gaan kijken. Ze kwam, zag en genoot! Wat een fantastische stad en plek gaat zij naartoe. Ik ben zo trots op haar, ze is er klaar voor. Daar hebben we alles aan gedaan en veel met haar gepraat. Ze gaat een mooie toekomst tegemoet en wat het brengt zien we per dag. Ik ben blij dat ik de tijd heb nu om in de auto te springen met de hondjes en mama om naar haar toe te rijden zo doordeweeks als onze band dat vraagt.

Heb er nu al zin in, wens u een fijne zomer met hopelijk nog veel zonnestralen!

Ps wist u al dat mijn boeken NU in de VAKANTIEAANBIEDING zijn? De gehele maand AUGUSTUS GRATIS verzending!

Dus 45 euro voor de serie van 3, Never too late, Terug naar Wouw en Een brief aan Yiannis. Mail mij of app op 06-11230831. Zegt het voort en delen is lief.

• 

• 

“Sagapo ble”, ik hou van blauw.

“‘Daar stonden we dan, op de kade van Patras, het vasteland van Griekenland. En hoe onwerkelijk alles ook leek, ik had nog geen voet aan wal gezet, of ik voelde me al direct thuis in Griekenland. Ik keek mijn ogen uit. Patras was een brute havenstad, rauw en warm, onder een dikke deken van damp en uitlaatgassen. Het was dan ook hartje zomer.

Voordat we het wisten, kregen we een lift van een klein vrachtwagentje, op weg naar Zakynthos, een klein eiland ten westen van het vasteland. Chauffeur Jorgos ging daar water bezorgen. Kratten en dozen vol met Loutraki drinkwater, het plaatsje waar hij met zijn gezin woonde”.

Bovenstaand stuk heb ik geschreven in mijn eerste roman getiteld “Never too late” op pagina 25 en het bracht me terug naar deze herinnering met Edwin samen. Op tour, al liftend, onwetend en vol van verwachting naar het land van de goden. En al waren er inmiddels al veel bekenden en voornamelijk gezinnen op dit kleine “schildpadden eiland” geweest, het stond niet perse op mijn persoonlijke verlanglijst. Ik weet niet waarom maar op een of andere manier trok het me voorheen niet. Ik kon me er eerlijk gezegd ook niets meer van herinneren. Het was laat toen we daar destijds aankwamen met de boot. Die nacht hebben we geslapen in het bewuste vrachtwagentje. We gaan dan ook terug naar 1986.

Als ik daar bij stil sta ben ik dus al 35 jaren aan het reizen naar Griekenland. Het land wat me blijft verbazen en beroeren. Nu na corona lijkt het wel of ik me nog bewuster bent geworden van al het schoon wat de natuur ons heeft te brengen. Meerdere momenten kreeg ik kippenvel op deze plek en was ik volledig overdonderd door het natuurschoon.

Al dagen, weken eigenlijk denk ik na over wat ik nu eigenlijk nog schrijven kan in mijn blog over mijn laatste bezoek aan Zakynthos. Er is al zoveel gezegd en een ieder ervaart het op zijn eigen manier. Voor mij en mijn dochter was het een kadootje. Heerlijk quality time samen weg als kado voor haar diploma. Dat had ik haar al jaren beloofd en nu was het zover. Via sunweb een leuke last minute gevonden en al snel kwamen we dus met alle code oranje uit op deze plek. De benodigde papieren bezorgden me wel buikkrampen en ik werd erg nerveus van al het geregel met pcr testen, plf formulier voor de Griekse regering en dubbele gezondheidsverklaringen voor de heen en terugreis. Ik had namelijk ook al gehoord van andere mensen dat je gewoon terug gestuurd kon worden en dat wilden wij absoluut niet! Maar na wat Griekse kreten bij de douane plus mijn Hollandse glimlach was het zo geregeld: “No problema”!

Laganas was ons aangeraden als een gezelllig leuk plaatsje, met veel terrasjes en barretjes. Dus ik dacht een heerlijk gezellig havenplaatsje aan te treffen alwaar mijn dochter lekker ook zou kunnen gaan borrelen met leeftijds genootjes mocht dat op haar pad komen.

Nou lieve lezers, ik wil u toch bij deze waarschuwen en behoeden voor de shock die wij en voornamelijk ik kregen. Laganas is 1 grote ranzige bende. Stripclubs, nachtclubs en er liepen vooral veel dronken Roemenen en Bulgaren rond. Normaliter blijkt het afgeladen te zijn met dronken Engelsen en voor bepaalde toeristen is het waarschijnlijk alleen maar feesten te Laganas. Een beetje met Chersonissos te vergelijken qua stappen en party gehalte maar dit was niet mijn idee van een Griekse vakantie. Met grote ogen vroeg ik ook rond aan de lokalen waar het leuke plaatsje was? We zaten vast verkeerd of hadden ons vergist. Maar niets bleek minder waar. Dit was het. Niks blauws of wit, niks authentieks en vooral geen sfeer. In plaats van een lekker Grieks deuntje knalde het feest kabaal me tegemoet. Het is ook geen dorp, het is en soort van lange strip.

Er werd me verteld dat onder andere door de aardbevingen er veel origineels verwoest was en ook dat dit eiland niet zo was als andere Griekse eilanden. Nu wist ik dus waarom mijn onderbuikgevoel me had gewaarschuwd. Na 1 avond in Laganas ontdekten we wel de Fun train en hebben we daar een paar leuke tochten mee gemaakt. De chauffeur toeterde en belde bij elke hoek en restaurant tot aan Zakynthos stad wat leidde tot hilarische taferelen. De mensen kwamen naar ons toegerend en zwaaiden er lustig op los.< het deed me denken aan de tijd dat ik hostess was op Kreta, tijdens de jeepsafari in die kleine bergdorpjes gebeurde dat ook elke week, zo leuk was dat> Blij dat ze na corona weer wat toeristen mochten verwelkomen in de vele lege etablissementen. Zakynthos stad vonden wij dus wel heel gezellig, met grote pleinen en terrassen, het deed een beetje Venetiaans aan.

Mijn advies zou zijn, blijf lekker aan het prachtige strand bij Laganas waar je honderden meters kunt wandelen en wat echt geschikt is voor gezinnen met kleine kinderen. Perfect om te zwemmen met kleintjes, want het water blijft heel lang ondiep. Volop keuze in leuke strand tenten en restaurants. Wij hebben direct voor een paar dagen een auto gehuurd om dit pracht eiland te verkennen. Of huur een kleine boot of ga mee op een groot piratenschip dat je in een vol dagprogramma meeneemt naar alle rotsen, kliffen en dito grotten. Ga zwemmen in die grotten en verbaas je over al dit moois. Er zijn vele “Oh wow” momenten. De grote Karet schildpadden komen zo aan je voorbij en laten hun kopje boven water komen alsof ze willen zeggen “kaloste”, welkom!

Voor mij was een week genoeg hier. Heb op de hoogste klif gestaan, over zee op een houten brug gelopen naar Cameo eiland en honderd foto’s gemaakt van het onwerkelijke blauwe turquoise water. Gezwommen en veel gelachen en gegiegeld met Joy. Ik vond het prachtig, heb echt genoten maar ik zou er niet nog eens terugkomen. Die vibe kreeg ik er zeker niet.

Volgend jaar neem ik Peter mee op reis naar dit bijzondere land. Kunt u geloven dat hij er nog nooit is geweest? Deze man die zowat drie keer al de hele wereld heeft bereisd?

Hoogste tijd dus voor een eilandhoppen, we zitten te kijken naar Mykonos, Naxos, Paros en Santorini. Wat denkt u zou dat hem wel kunnen behagen?

Ik wens u allen nog een fijne zomer en hopelijk een mooie vakantie weer naar Griekenland.

Met veel “ble”, blauw!

• 

• 

• 

• 

Mijn schone broer.

Hoe is het mogelijk dat je in zo een korte tijd zoveel van iemand kunt gaan houden? Deze vraag houd mij deze dagen bezig, want jij lieve schoonbroer bent voor mij veel gaan betekenen de afgelopen jaren. Alsof ik er weer een broer bij had. Iemand die mij begreep en aanvoelde. Samen met Resi een warm koppel waar we graag onze tijd mee deelden.

Nog maar een paar jaar kende ik jou, maar onze warme band voelde vele malen sterker dan dat. Alsof we wisten dat we er alles uit moesten halen, met veel humor, herkenning en wederzijds respect. Verhalen vertellend ging je zo nu en dan van pure euforie een dansje maken of een liedje zingen. Charismatisch en groot van stuk kon je gewoonweg niet om jou heen. Groots op alle vlakken. Een boom van een vent, trots op zijn kinderen en kleinkind en verliefd tot de laatste adem op jouw “Reesje”

Je maakte je zorgen om haar en hoe het verder zou moeten met haar zonder jou, dat vertrouwde je me nog toe, de laatste avond dat we je nog spraken toen je al in het ziekenhuis lag… hoe moest zij verder zonder jou?

“Peter, volgens mij heeft Ger net afscheid van ons genomen ” zei ik, na het ophangen. Ik voel het gewoon en was tot tranen geroerd. Je kon niets meer zei je, alles was lamgelegd. Alleen nog maar praten, nou was dat natuurlijk een van je grootste talenten. Maar wat een shock om dit te vernemen. Zo een sterke vent, zo oneerlijk. Gelukkig is je verder leed bespaard gebleven en ben je kort daarna heengegaan in het bijzijn van Resi.

We hadden elkaar echt helemaal gevonden als het aankwam op de “Habetsen”” waar we mee getrouwd waren. We voelden elkaar gesteund als broer en zus het weer eens met elkaar eens waren. “Een echte Habets” zei je me dan knikkend naar je vrouw die vol gniffelend vond dat ze in het volste gelijk stond. En mijn Peter die er dan nog een opmerking bovenop maakte waarbij wij elkaar lollig en als twee gelijkgestemden begrepen. Ik zei je nog tijdens ons laatste bezoek in jullie huis, “Ger, als ze zo eigenwijs blijven doen, gaan wij gewoon samen op pad!” Dat vond je een prachtplan. Helaas heeft het niet meer zo mogen zijn.

Toen ik jou voor het eerst ontmoette dacht ik echt dat je van Mexicaans bloed was. Dat ik vloeiend Spaans uit jouw mond zou horen. Je kwam aanrijden op je scooter en had een lollige helm op. Je overweldigende postuur met bruine kraaloogjes die mij vol pret aankeken en dito houding maakte mij direct nieuwsgierig. Wat een karakteristieke man vond ik je en al denk ik zomaar dat je best even aan mij en mijn directheid heb moeten wennen, zonder dat ik het toen al wist, was het respect en houden van wederzijds. Dat heb ik later pas vernomen van Peter, die me zei dat je tijdens onze relatiestrubbelingen in de begin jaren altijd voor mij opkwam. Sterker nog je hief je vinger op en zei met verhoogde stem “Peter, deze vrouw mag jij nooit meer loslaten. Die hoort gewoon bij jou en die komt wel weer terug. Zo hoort het gewoon!”

En zo is het geschied. Peter en jij groeiden ook bijna broederlijk weer naar elkaar toe en vaak keken jullie samen het wielrennen of voetbal waar jullie beiden van hielden. Stiekem lijken jullie best wel veel op elkaar en wellicht wilde de een niet onderdoen voor de ander, in de jonge ego gevulde jaren. Maar nu jullie beiden wat meer getekend door het leven, gevuld met de drang om van het leven het allermooist te maken samen kwamen, werden jullie de beste maten.

Wij vonden dan ook beiden dat jij onze ceremoniemeester diende te worden op onze bruiloft. En wat ben ik blij dat ik nog een dansje met jou heb mogen maken die dag. Ik zag je staan, zo trots als een pauw na het aankondigen van onze live act van Barry White. De tranen sprongen uit je ogen en ik pakte je beet, zo blij was je voor Peter en mij. Je wilde ook voor mij dat ik mijn rust vond bij hem. Zo hoorde het echt te zijn. Niet lang daarvoor had je mijn boeken gelezen en belde je me kirrend van euforie op. Je zat er helemaal in. Je moest bijkomen van deel 1 alvorens naar deel 2 te gaan lezen. Je ratelde maar door. Je was er erg door geraakt en zwaar van onder de indruk, dat ik het allemaal zo mooi had verwoord. Dat ik echt leuk kon schrijven en een talent was. Je werd mijn grootste fan.

Mede daarom lieve, lieve Ger, schrijf ik dit voor jou. Aan jou. Namens jou. Het is allemaal al gezegd gisteren en oh wat kenden ze je goed. En oh wat was het knap met alle emoties spraken ze allemaal de liefde en het gemis uit voor jou. Het was meer dan indrukwekkend dit afscheid van jou. Wat is er van jou gehouden dit leven. Zo prachtig, zo verdrietig maar oh zo inspirerend. Inspiratie heb jij mij gegeven. Wederom. Nu om in de pen te klimmen. Om jou op mijn manier te eren. Met mijn blog, waar je zo van genoot.

Lieve schoonbroer, je bent niet meer, maar missen doe ik je nu al. Geef die ouwe A-3 van mij een dikke hand daarboven. Drink een baco met mijn broertje Edwin. Heb zomaar een vermoeden dat ze je graag hadden leren kennen hier beneden!

• 

• 

Een zachte reis wens ik jou, je zit in mijn hartje.

Ik hou van jou!

Deze blog is geschreven in overleg met Resi. Fotomateriaal van Annoesjka de Graaf @ Noesj moments.

Wat zou jij doen?

In de feestmaanden worden we altijd lekker gemaakt met kansspelen met de meest fantastische grote geldprijzen. In welke loterij dan ook, de postcodeloterij, bingo of miljoenenjacht. Tijdens al deze kansspelen kunnen we wegdromen in honderd duizenden of zelfs miljoenen euro’s die ons glansrijk meenemen naar een droomleven, naar een droomvakantie of zelfs mee naar een nieuwe relatie of nieuw huis. Alles lijkt mogelijk, de weg gaat open en alle remmingen worden weggenomen. In schitterende filmpjes en prachtige beelden. Ik moet je eerlijk zeggen gokken is aan mij niet besteed. Ik geloof in andere krachten.

Maar wat ik je wil vragen is wat zou JIJ doen? Wat zou je doen, NU? In de tijd waarin we NU leven? Met dat miljoen?

Is het nog wel van deze tijd, deze nieuwe realiteit om een programma met grote loten en bingokaarten aan ons te spiegelen? Ik kan me deze dagen niet aan mijn lot onttrekken. Hoeveel tijd of geld je ook hebt in deze wereld NU…wat kun je ermee? Alles waar we altijd van dromen ligt stil. Plat aan banden gelegd, geef het beestje maar een naam. Mijn grootste passie is reizen, mijn droom was om jullie via een reisblog mee te nemen op mijn persoonlijke avonturen. Zoals ik dat uiteraard al jaren doe via deze weg.

In maart ben ik jarig, de datum waarop vorig jaar de eerste lockdown begon, het is toch niet te bevatten meer, waar gaat dit nog heen? Een nieuwe variant heeft zich aangediend, de regels worden nog strenger, een avondklok hangt ons boven het hoofd. De ziel is al uit het leven gehaald, de straten in de steden zijn leeg. Er zijn mensen zo bang die durven of mogen niet eens meer naar buiten. Gehersenspoeld en bang gemaakt. In elke jaszak zit tegenwoordig zo een K….masker, ik word er zo opstandig van. We worden zo beperkt in het leven. Depressie en zelfmoord zelfs onder jongeren neemt toe. De gemiddelde tiener geeft zijn leven momenteel een onvoldoende. Wat voor voorbeeld geven wij de kinderen?

Het leven wat velen spirituele leiders en dito voorbeelden al geruime tijd verkondigen is leven in het NU. het leven kunnen we niet sturen, noch controleren. Dat is nu wel gebleken met corona. De dood komt in vele vormen deze dagen. Een levensles die we allemaal moeten ondergaan. Voor de een komt de wijsheid vanzelf maar vaak ondergaan we eerst een groot lijden, een groot verdriet of verlies alvorens we gaan beseffen, dat het leven heel fragiel is. Dat het de moeite loont om af en toe eens stil te staan bij het NU. Waar je nu mee bezig bent. Maar bovenal wat je NU denkt. Je gedachten zijn zo bepalend voor je levensvreugde. Probeer maar het maar eens. Ik geef je een voorbeeld. Als je zegt ik ben krachtig. Ik ben mooi. Ik ben sterk. Ik ben een powervrouw. En je herhaalt dit meerdere keren per dag, dan wordt het een soort van mantra die je tegen jezelf zegt dan ga je dit manifesteren en dan word je deze gedachten. Je bent het al, het zit al in je maar de bewustwording hoe het dus werkt is best spannend. Maar het werkt echt. Probeer het maar eens.

Zeker nu, in deze tijd, je hebt NU veel tijd. Tijd om na te denken, te voelen en te reorganiseren. Ben je wel gelukkig in je huidige relatie? Is deze baan wel jouw grootste uitdaging of wil je heel graag voor jezelf gaan werken? Ga je NU in je kracht staan? Wat zou jij doen? Met of zonder dat miljoen? Jouw lot ligt in jouw handen en in jouw gedachten. Je kunt ALLES worden wat je wilt, je moet het alleen wel willen. Met corona wordt alles extra onder het vergrootglas gelegd. Er is geen ontkomen meer aan jezelf.

Alles begint met dankbaar zijn. Zelfs voor deze lastige tijd. Dankbaar wat we hiervan kunnen leren. Als je elke avond vijf dingen benoemd voor het slapen gaan waarvoor je dankbaar bent, dan gaat dit zich vermenigvuldigen. Echt, ga ermee aan de slag. Het werkt. Focus op al datgene wat WEL goed is al is het iets kleins.

Positief denken is soms makkelijker gezegd dan gedaan, maar ik heb het ook kunnen leren en het geluk aan kunnen trekken. Dat kun jij ook. Als je hierin hulp nodig hebt, of het niet ziet zitten in deze tijd mag je mij berichten. Wellicht kan ik je helpen of je anders leren kijken naar jouw situatie. Ik had laatste een hele heldere droom dat ik een agency was begonnen met het helpen en stimuleren van jonge ondernemers, vrouwen vooral om in hun kracht te komen en in hun te investeren. Klinkt mooi toch?

Het is nooit te laat! Op welk vlak dan ook!

Wat zou jij doen?

• 

Ook hier komt een einde aan.

Al dagen heb ik last van een zwaar hoofd, pijnlijke nek en meerdere somberheid verschijnselen. Mijn positieve drive heeft er afgelopen maandag avond na de zoveelste corona mededeling de brui aan gegeven. ‘Gewoon doorgaan en er elke dag iets moois van maken, genieten van de kleine dingen van het leven.’ Het klinkt allemaal zo simpel maar ik begin het steeds lastiger te vinden. Begrijp mij niet verkeerd ik doe dit iedere dag en ik ben me ervan bewust dat ik niets te klagen heb. Mijn hart gaat uit naar alle ondernemers, de horeca maar vooral ook naar de zieken en familie waarin zich dit corona drama voltrekt. Ik denk echt dat je gewoon geluk hebt of vette pech. Ik word ook enigszins nom geslagen deze week, “BAM” weer de zoveelste maatregel, ik ben het zat, echt zat. De kerstperiode van hoop, licht en liefde, de verbinding die we samen moeten voelen lijkt mij even niet zo te lukken. Het ego neemt het over en niet alleen bij mij. Verdeeldheid zie ik op me afkomen en voel ik om me heen. Verschillen van meningen en iedereen vind er iets van.

Wat mij betreft is er weinig veranderd, het virus is gearriveerd en is nog niet van plan te vertrekken. Konden we maar een one way ticket boeken richting NO virus destination, wat een droom zou dat zijn. Ik kan me toch niet onttrekken aan de woorden van Martin Luther King “I had a dream”, waarin hij de wens uitsprak voor gelijkheid en vrede. Heden ter dage speelt dat veel door mijn hoofd, want wat is er een verdeeldheid ontstaan door dit virus. Familie, vrienden; je merkt dat de verstandhoudingen verschillen. Er wordt met de botte bijl gehakt en je bent niet meer welkom. Angst neemt het eens zo liefdevolle scenario over en niet te vergeten het ego wat altijd streeft naar gelijk te hebben. Maar deze week bereiken we de overtreffende trap, voor velen is de angst nog groter geworden terwijl de ander het juist ontkent.

Allen lijken we wel gehersenspoeld te worden. Overal borden met waarschuwingen, met teksten als “Houdt afstand, 1.5 mtr!” of “Blijf thuis!” of “Desinfecteer uw handen!”….en dan heb ik het nog niet eens over die gemaskerde mensen overal. Het lijkt wel of er gevaar op elke hoek van de straat is, of er een overval wordt gepleegd en dat de boeven de macht krijgen als in een foute corona film getiteld “Corona cowboy” waarbij ze ruig coronabiertjes drinken en foute boeven vangen die zich niet aan de regels houden.

Als je niet oppast kun je niet meer voor jezelf denken. Ik merk dat ik door mijn ervaring van vorig jaar waarin mijn hoofd mij zolang heeft platgelegd met zo iets “kleins” als een hersenontsteking ik gevoeliger en heftiger reageer op vibraties en spanning. En met een druktemaker zoals mijn kersverse man betekent dat veel ontluchten en filteren want mijn lijf en zenuwsysteem pikt teveel op.

Quality time met mezelf en mijn honden, de natuur in, wandelen en frisse lucht snuiven. Mediteren doe ik weer steeds vaker en ik vind het heerlijk om alleen thuis te zijn en mijn ding te doen. Ik heb ontzettend veel zin om de kerstdagen te vieren in mijn nieuwe huis met mijn eigen kerstmannetje, want meestal zijn we met deze dagen graag op Aruba. Op reis kunnen we nu even niet maar hoe verlangen we weer naar dat moment om het vliegtuig te pakken naar de zon, ergens ver weg met palmbomen, fijne terrasjes en vissers bootjes….blauwe horizon en turquoise wateren met goddelijke zonsondergangen.

2020 was voor mij een heel bijzonder jaar, een jaar waarin ik me op 55 jarige leeftijd eindelijk helemaal over durfde te geven aan de liefde. Een meer dan grote stap voor mij. Een huwelijk wat we in 4 weken in elkaar hebben gedraaid en waar we nu nog van nagloeien. Dankbaar ben ik voor alle mogelijkheden die we zagen het afgelopen jaar om er wel iets moois van te maken, want is dat niet de enige weg? Altijd blijven hopen, dromen en denken in mogelijkheden. Ik heb ooit wel eens gezegd dat het woord “nee” of “kan niet” in mijn woordenboek niet voorkomt. Ik geloof in JA. Dus zeg JA tegen het leven, JA tegen de liefde en JA tegen elkaar. Zelfs als het moeilijk lijkt, het komt altijd goed en al lijkt dat niet zo dan is het nog goed. Ook hier komt een einde aan.

Ik wens jullie, mijn lezers, volgers en lieverds een fijne kerst, wat dat ook voor een ieder moge inhouden. Respecteer elkaar in wie en hoe ze zijn en laat een ieder zijn eigen tempo nemen op hun eigen levenspad. Ik ben blij en dankbaar voor jullie als lezeressen en lezers, bijzonder dat jullie meelezen en meeleven. In de avond op de bank of tijdens je lunchpauze op het werk. Maar het allerfijnst voor mij is dat ik mensen mag raken en inspireren met mijn woorden. Met type- en schrijffouten inclusief, de Nederlandse taal is hoe wonderlijk ook nooit mijn beste vak geweest maar schrijven doe ik graag dus ik zeg wederom JA.

Ik trek me terug deze dagen en geniet van de stilte, het winterzonnetje en mijn gezin. Voor jou wens ik, maak er een mooie jaarwisseling van. Ik zie u allen weer in het nieuwe jaar. Zonder een knal dit jaar maar wellicht iets meer verlicht…

•