Sinds een paar maanden woon ik in de Dominee straat te Roosendaal. In een historisch pand met een blauwe voordeur wat voor menig Roosendaler bekend staat als ooit zijnde “Cafè Moeke Lockefeer”.
Een gezellig bruin cafè wat in de jaren van mijn jeugd zeer geliefd was. Bekend van zijn kroegdame en gepelde pindaschillen op de grond. Een plek waar nu nog over gepraat wordt in de Roosendaalse kringen. Waar relaties begonnen of eindigden en waar volop werd gelachen, gedanst en gefeest. Een plek waar mijn vader destijds timmerwerk en interieurbouw leverde en ik nu het bed deel met diens huidige eigenaar en mijn kersverse nieuwe man. Hoe mooi mag het leven zich toch ontwikkelen. Het kabbelt vooruit en ik prijs me een gelukkig vrouw dat ik in deze lastige corona tijd zo mooi mag wonen en een leven mag opbouwen met deze bijzonder lieve man.
Ik word op handen gedragen en dat is een gevoel wat ik iedere vrouw toewens. Een tijdje geleden waren we op een welkomstborrel bij onze nieuwe buurtjes alwaar een gezamenlijke vriendin mij hartelijk glimlachend kwam feliciteren met onze stappen. Zij zat zelf net in een nieuwe relatie na een lastige scheiding en zei me “Ja, jij hebt al genoeg meegemaakt in het leven. Jij bent geknipt en geschoren en alle facetten al ervaren. Een doorgewinterde vrouw en deze man past wel bij jou. Het is een echte charmeur en hij aanbid jou.” Ik liet haar woorden op me inwerken en antwoordde haar geruststellend “Dat heb jij mooi en goed verwoord en ja dat klopt ook, is helemaal waar en weet je wat? Dit is wat iedere vrouw fijn vindt lijkt mij, als je zo aanbeden wordt en met respect zo liefdevol behandeld, daar wordt je een gelukkige vrouw van. Als iemand luistert naar je en het jou echt naar de zin wil maken. Dat is zo mooi.
Ik krijg nu de kans om me als vrouw zachter op te stellen. Ik hoef niet meer zo hard te zijn. Mijn muren omhoog te houden en ik kan gewoon met de dag kijken naar wat die brengt. Dat doet me goed, ik heb nog wel eens een dipje maar eigenlijk duurt dat nooit lang. Ik zorg goed voor mezelf en mijn gezin. Heb er een hele familie bijgekregen en die probeer ik met hun vader samen ook de juiste aandacht te geven. Dit al heeft erin geresulteerd dat wij afgelopen 11 september alsnog in het huwelijk zijn getreden. Een dag met meerdere gouden randjes waar we zo ontzettend hebben genoten van alle liefde die vloeide en die voelbaar was voor alle gasten die hierop mee trilden.
Je zou zeggen een perfect plaatje en dat is het zeker ook, maar wel ben ik in deze nieuwe formule mijn eigen nieuwe weg aan het zoeken. Mijn ziel klopt van binnen af en toe aan mijn deurtje dat ik op een of andere manier toch mijn eigen plan moet volbrengen. Dus ben ik druk met schrijven, zijn alle drie mijn boeken nu verkrijgbaar als E book maar ook als luisterboek.<zie links hieronder> Maar bovenal wil ik proberen om mijn boeken landelijk op de plank te krijgen. Een hele kluif maar doorbreken zal ik toch een keer. Dat blijft mijn wens.
U hoort nog van me!
Met dank aan Noesj Moments fotografie Annoesjka Graaf, Esther van ’t Zelfde make-up, De Wilde Wingerd bloemen en Tasty pastries taart.
Saai is het woord wat mij overvalt deze dagen. Zo positief als ik in elkaar steek als mens, zo blij als ik wakker wordt iedere dag in mijn nieuwe leven met Peter<Don> zo beknopt, belemmerd, bedrukt en bevangen van saaiheid voel ik me toch ook zo af en toe.
“Het lijkt wel alsof we in het gevang leven” zo omschreef Peter het, deze nieuwe corona dagen. Voor een man die zo gewend is altijd zijn eigen gang te gaan vallen de nieuwe maatregelen van afgelopen week hem, maar ook mij zwaar. Net toen we dachten dat we er redelijk goed doorheen waren gekomen begon het hele circus gewoon weer opnieuw. De belemmeringen in je dagelijkse doen, het kleinschalig maken van je open wereld vind ik een kwalijke zaak. Als je een open mind hebt en over van alles kunt en mag filosoferen en je de wereld in een groot perspectief zet, dan kun je niet anders dan redeneren dat dit nog steeds de natuur is die zijn werk doet. Wat als we dit nou gewoon zijn gang laten gaan en uit laten razen. Dit virus wat er IS, wat ook niet meer weg gaat. Wat we hebben, net als allerhande ziektes uit de oudheid die er ook in ene waren en waar de mens destijds ook aan overleed. Hoe hartverscheurend ook, het is de natuur. Dit virus is gekomen en raast door. De eerste ronde was heftig, de 2e is al zwakker en er zullen nog wel meer rondes komen…daar ben ik van overtuigd.
Dat we nu afhankelijk zijn, in ons dagelijks levensgeluk van de bepalingen van 1 man, en dat gebeurd zo in ieder land, wereldwijd, beangstigt mij. Zij weten het ook NIET meer, wat te doen. De 2e ronde staat nu in het teken van besmettingen, van aantallen, daar waar de 1e ronde nog over overledenen ging. Toen konden we niet testen, toen waren er geen maskers en was er geen vergelijkingsmateriaal. Nu houden ze getallen en stijgende lijnen van besmettingen als leidraden maken de mensen daar weer angstig mee. Kijk uit, pas op, houd afstand! Ik meen het, ik kan het NIET meer aanhoren. Je kunt niet op je telefoon kijken, in gesprek gaan met iemand, de tv aanzetten, ALLES is corona.
Er wordt nu gesproken over een 2e totale lockdown, ik voorspel u dat de gehele economie er aan onder doorgaat, dat mensen zichzelf van kant zullen maken, dat depressie en misbruik, agressie en sexueel misbruik, incest in extremen zullen toenemen.
Ik zie kleine kindjes die geleerd worden NIET te knuffelen, om opa en oma NIET aan te raken. Die op straat gecorrigeerd worden door hun ouders, om geen contact te maken en nee, zo doen we dat niet meer ingefluisterd krijgen. Stel je daar eens iets bij voor, hoe dat doorwerkt in hun brein en belevingswereld? Ik maak me zorgen daarover al kies ik er nog steeds dagelijks voor er positief en sterk in te staan. Ik ben NIET bang. Maar ik reed vandaag met de hondjes naar het bos en door alle straten en dorpen heen leek het wel of er een bom was gevallen, zo stil en zo saai.
Corona, het beheerst ons, hoe heeft dit toch zover kunnen komen? Ik krijg er spontaan zin in om de kerstboom al te gaan zetten en gezelligheid binnen te halen, want gezellig je gasten ontvangen mag ook al niet.. geloven jullie het zelf?
Zoals beloofd vervolg ik mijn reisblog van afgelopen July naar Zuid Frankrijk en neem jullie mee naar Juan les Pins. Het dorp alwaar voor mijn lief zijn roots liggen qua relaxwalhalla en hij 40 jaren met vrouw en kinderen heen toog naar zijn 2e huis. Voor mij nu de 4e keer samen met hem en alhoewel ik er erg aan heb moeten wennen was het ook voor mij nu een warm bad waarin we ontvangen werden. Al zijn vrienden sloten mij inmiddels ook in de armen en er werd gelachen, gehuild en gegild bij het weerzien. Ook dit traject heeft zijn tijd nodig gehad en Peter zijn overleden vrouw was hier erg geliefd dat voel ik aan alles, maar gelukkig zijn ze nu ook blij voor hem. Blij te zien dat hun “Pieter Bond”, zoals ze hem noemen weer straalt en de liefde heeft hervonden.
We verbleven in AC hotel Ambassadeur, van de Marriot groep en genoten van de gezelligheid in dit kleine plaatsje. De rode loper ging nog net niet uit voor Peter maar we werden overal zeer hartelijk onthaald en de uitnodigingen vlogen ons om de oren. Langzaam drong het tot mij door dat dit gevoel voor hem hetzelfde moest zijn als voor mij op Aruba, thuiskomen met hoofdletter T. Dus de dagen vulden zich met heerlijke terrasjes, restaurantjes,strandjes en le voila croissantjes!
Wij gaan graag naar strandclub Le Ruban Blue, maar eigenlijk heeft de strip best veel leuke zaken, keuze genoeg. Alhoewel de burgemeester blijkbaar in de afgelopen jaren en heel groot deel strand publiekelijk heeft gemaakt en daardoor veel ondernemers hun zaak moesten verplaatsen of kwijtraakten. Een andere favoriet van Peter is Le petite plage, die om die reden nu in Golf Juan zit, net een paar km verder. Ook een aanrader, sfeervol, ambiance met lekkere beat en in de avond grote bonfires op het strand en voetjes in het zand .
Mijn dochter Joy werd 17 tijdens deze reis en de eigenaren van Le Ruban blue nodigden ons uit om gezellig met haar naar hun feestavond te komen die zij organiseerden. Ivm corona was de lokale dj zonder werk en nu hielden zij iedere vrijdag avond op de boulevard in hun restaurant een disco avond. We hebben er een topdag en avond van gemaakt. Joy straalde helemaal en ik prijs me zo rijk met deze mooie, prachtige intelligente lieve jonge dame.
Maar de dagen gingen snel en al denk je we hebben nog een volle week, de eerste week was al voorbij en we moesten ons beraden wat we verder nog wilden doen en zien. We waren het snel met elkaar eens, we bleven de volle week nog in Juan les Pins en zouden dagtrips maken. We vergaten weleens dat we in het volle hoogseizoen zaten en de temperatuur was heet rond deze tijd dus halve dagen op pad en in de middag lekker bij het zwembad of het strand. Eerste uitstap naar Saint Paul de Vence, een waar kunstenaars walhalla, gelegen op een half uur rijden. Je waant je hier in de Efteling maar dan echt, zoveel charme, zoveel sfeer en oudheid, magnifiek en een absolute aanrader. Grote keien op de grond, kronkelende straatjes, prachtige paarse en roze bougainville die je tegemoet stralen, een ware extase aan kleur en sfeer schakeringen. Het hele plaatsje is gevuld met galerijen en ik liet dit overweldigende aanbod zo verscholen op de Franse berg op me inwerken…merveilleuse. Tijd voor een duik!
Tussen alle vakantiedrukte door moest er ook nog afgesproken worden met Peter zijn vrienden en we werden uitgenodigd te komen genieten bij het zwembad in hun huis in het plaatsje Boite. Er waren nog meer vrienden aanwezig en we waanden ons in vervlogen tijden van weleer, du pain, du vin et le voila boursin. Wederom een pittoresk geheel alwaar we gewined en gedined werden Franse stijl! Voor mij een unieke hartverwarmende ervaring om nooit te vergeten. Mijn schat straalde zo dat ik me realiseerde dat hij eigenlijk hier hoorde zoals ik dat zo vele jaren in Griekenland zo voelde. En nu ik dat allemaal heb losgelaten komt er zo een nieuwe mooie wereld tevoorschijn, wat een bijzondere dag met een gouden randje voor ons.
Heerlijk uitslapen elke dag, wat een luxe, wakker worden met stralende blauwe luchten, uitzichten op prachtige luxe zwembaden, mooie stranden en overal heerlijk verwend worden, wat hadden we een heerlijke vakantie. Mede door corona ontkwam ik toch niet aan de gedachte dat we er nu wellicht nog meer van genoten dan voorheen, wat een kado.
In de dagen die volgden zijn we nog heerlijk een dagje naar Nice geweest, alwaar in het oude stadsgedeelte in de zomer dagelijks een bloemen en kruidenmarkt is en aangezien ik gek ben op dit soort dingen togen we daarheen. De stad verraste mij met zijn Venetiaanse gebouwen en dito kleuren en we dwaalden door alle straten om vervolgens nog door te touren naar happening hot Monaco. Daar waar “the rich and famous” ons voorgingen mochten wij niet ontbreken. Met een bezoek aan het beroemde Cafè de Paris namen we een verkoelend drankje en was het heerlijk om al deze luxe even te aanschouwen om weer lekker terug te rijden naar “ons” Juan les Pins.
Er werd genoten, oh wat werd er genoten, van alles om ons heen, de zon, elkaar en de relax. En iedere keer kwamen we weer bekenden tegen of werden we verrast met een supergaaf bezoek uit Nederland, lagen we naast mensen op het strand die we al eerder daar hadden ontmoet en zagen Zweden, Noren en Denen Peter weer na vele jaren absentie. Er werd geborreld, gelachen, gedanst en gesjanst:} en aan mijn shopgenot werd ook gedacht want al waren we niet op vakantie om te winkelen, je ontkwam niet aan het diverse leuke vlotte aanbod van de kleine persoonlijke boetiekjes van dit plaatsje. Dus dames neem uw man aan de hand en laat u meenemen naar deze heerlijke Mediterrane Franse kustplaats. Ik houd enorm van die Ibiza stijl jurken, kaftans en omslagdoeken, handgemaakte crochette uit India en veel moois uit allerhande streken, genieten met mate? Niet met deze man, onmogelijk!
En dan komt er toch plotsklaps een einde aan al dat genot maar tijdens mijn laatste ochtendwandeling ontdekte ik een prachtplek. Het leek wel Oosters en bleek een bar restaurant genaamd Villa Djunah te zijn. In 1922 gebouwd met elementen vanuit Algerije. Ik hoorde prachtige klanken en was geintrigeerd door wat ik zag, hier moest en zou ik naar toe dus onze laatste avond waanden we ons wederom in een nieuw paradijsje. Grote tuinen gevuld met loungebanken, pauw- en hangstoelen,beetje boho, Ibiza stijltje als ik het zo mag noemen. Heel onderscheidend, met een bijzondere kaart heerlijk gegeten lieten we de vakantie nog even de revue passeren. Alledrie dankbaar en blij dat we hier waren en dit mochten ervaren samen. Maar het was tijd om de laatste dingen te gaan pakken en ik wilde op tijd gaan slapen om weer fit aan de terugreis te beginnen.
We zouden het wederom op het gemakje aandoen, met een nachtelijke stop. Herinneren jullie je die geweldige film “Good year” nog uit 2006 met acteurs Russell Crowe en de pittige Franse Marion Cottilard? Ik was verliefd op die film en vlak voor de vakantie zagen we hem nog samen en ik vroeg aan Peter, kunnen we daar niet heen? Mais oui cherie, bien sur, on y vas en zo tourden we dus op de terugreis door Cavaillon, wat een romantiek.
De nacht verbleven we in Digeon, een plaats die niet als eerste voor de hand ligt op de terugreis, maar een leuk klein plaatsje aan de Loire alwaar we wederom oude vrienden van Peter gingen opzoeken die nu inmiddels alweer vijf jaren hun Hollandse leven ingeruild hebben voor het Franse plattelandsleven. Een soort van “Chateau Meiland” omschrijven zij het zelf, maar dan toch anders. Werkelijk in het midden van helemaal niets lag hun landgoed verscholen. Le Donjon, al zou je het willen vinden dan nog krijg je het niet voor elkaar en al dacht ik toch al wat gewend te zijn tijdens mijn Griekse jaren, ook hier had de tijd stil gestaan. Ik liet me verbazen door wat er kwam en eindelijk na vele bochten, afslagen en door vele velden ontpopte er zich aan het einde van wederom een zandweggetje een huis. Mega groot en mega veel werk waren onze gastvrouwe en heer al jaren bezig maar hadden zij nog een lange weg te gaan. Sfeervol zoals dat alleen in Frankrijk kan viel onze mond open van verbazing. Zo te kunnen en willen leven is aan mij en zeker niet aan mijn liefje besteed…sterker nog hij zou er nog niet dood gevonden willen worden.
Enfin, we genieten van de laatste avond en het gezelschap weerzien in een heerlijke soort van herberg en vluchten rond tien uur van de muggen die ons opvraten naar binnen. We ruiken ons thuis en na een heerlijk ontbijtje gaan we vol gas op weg naar Roosendaal.
Frankrijk, wat was het fijn, ik heb je al in mijn hart, un petit peu.
Dit jaar besloten wij wegens corona het heft in eigen hand te nemen en op roadtrip te gaan met de auto door Frankrijk. Eind juni waren de berichten nog steeds schommelend en het leek ons veiliger op het vaste land te blijven en in geval van enige lockdown vol gas terug te kunnen. Het lot van velen die gestrand vast zaten eerder dit jaar wilden wij voorkomen.
We hadden er zin in “quelle aventure”. We zouden gaan rijden op zaterdagochtend 11 july en overnachten in hotel #Holiday inn te Dijon, bekend van oa de mosterd. Een prima pitstop om vervolgens door te kunnen naar het zuiden, Saint Tropez. Op de weg was het druk en in Luxemburg en Frankrijk was het verplicht maskers dragen in winkels, benzine stops en of restaurants. Je zag duidelijk dat de vakantiedrukte was begonnen en vooral veel Fransen die zelf in eigen land op pad gingen.
Dag 2, 12 july vertrokken we om half 9 zodat we in de middag nog een duik konden nemen bij onze bestemming #Tahiti plage Saint Tropez. De reis verliep vlot en veilig en we reden om de beurt met de nodige stops. Wij hadden zelf eea aan crackers en knabbels bij ons en stopten hier en daar voor een koffie, een toilet of korte break. Joy en ik leven sinds een aantal maanden glutenvrij en daar had ik me goed op voorbereid door van alles mee te nemen.
Het hotel lag een beetje verscholen aan Ramatuelle strand, doch een van de eersten ooit zijn deuren te openen en we waren blij verrast te zien hoe levendig en druk het er hier aan toe ging. De dj knalde zijn muziek eruit, modeshows tijdens de lunch en overal mooie verschijningen. Joy en ik voelden ons erg wit en onwennig de eerste dagen, het was een non stop show van gewaden, outfits, merken en bling bling…we keken onze ogen uit zo leuk. Mijn Peter onderging het geheel genietend.
Corona leek even niet te bestaan en onze dagen vulden zich met romantiek, rust, zon en relaxmodus aan. Zoals mijn schatje mij al zo vaak heeft aangepraat,”er is geen beter leven dan een mooi leven” en zo lieten wij ons onderdompelen in dit hete Franse hittepetiterige leven van strandjes en croissantjes.
Onze kamer lag in een klein onderdeel van het hotel met 10 kamers aan het zwembad en zodra ik wakker werd, liep ik zo het zwembad in voor een verfrissende duik en om mijn baantjes te trekken “living the dream”.
Saint Tropez gaf ons de zin van het bestaan weer terug, lekker onthaasten, terrassen, goed eten,prachtige vergezichten, winkels en Mediterraan plezier. Dag na dag verbaasden wij ons over het non-corona gehalte. Zo streng als men onderweg nog was, hier leek het niet te bestaan. Totdat we naar de wekelijkse lokale markt gingen, deze is elke week op zaterdag en dinsdagochtend en een must see als je in Saint Trop bent. Van knoflook, tot aan verse paèlla en hippe outfits, Franse manden, zijde, kruiden, Bretonse shirts en linnen, alles is hier te vinden. Echter hier stond de lokale politie met geweren paraat om je te bekeuren als je geen mondkapje droeg op de markt. Gelukkig maar dat ik ze altijd bij me heb.
Mijn schat wilde ons nog graag wat typische prachtige Franse dorpjes laten zien en zo gingen we op tour naar Gassin om te ontbijten, beroemd om zijn vergezicht en ons te laten verbazen in Port Grimaud alwaar je je waant in klein Venetiè. Een must see ook als je deze kant nog uit zit.
We wilden ook nog verder naar Saint Maxime maar het was te heet, we besloten richting strand te gaan bij het hotel. In de avond hadden we gereserveerd bij een nieuwe zaak Le Cafè op het plein waar de dag ervoor nog de markt stond, het beroemde jeu de boule plein, Place des Lices. een aanrader! Sfeer, ambiance, chique doch fijn, heerlijke kaart, prachtige inrichting en romantische lampjes overal en live muziek.
Onze laatste dag te Saint Tropez was aangebroken en we besloten dit genot smaakvol af te sluiten bij hip & happening club Nikky Beach Ramatuelle. Wederom een must do when in Saint Trop! Volle bak ambiance met de beat, de pool en de dance, het is er allemaal. Het beste wat ik inmiddels heb ervaren is dat je er maar gewoon in moet gaan, grote zonnebril op, schouders recht, buikje in en go with that flow….Peter en ik kunnen die jonkies toch niet meer bijhouden, maar ach wat geeft het, we genieten van de zon, de sfeer en heel voorzichtig gaan de heupjes toch wel wat bewegen…strakjes door naar Juan les Pins!
Mam, je bent zo lekker relaxed tegenwoordig. Mijn dochter Joy wijst mij op mijn nieuwe zijn. Een nieuwe levens houding zou ik bijna willen zeggen. Waarbij voor mij een reeds langer ingeslagen nieuwe weg, tijdens de corona dagen nog duidelijker is geworden, dat ik zonder stress ook prima gelukkig kan zijn.
Niet helemaal eerlijk wellicht naar velen die in angst en paniek leven op dit moment, zich geen raad meer weten hoe ze de rekeningen moeten betalen, of dat ze hun zaak moeten sluiten. Ik sta erbij en kijk ernaar. Het voelt alsof ik dit gevoel ontstegen ben, ik herken het, zie mezelf erin en weet nog heel goed hoe moeilijk en zwaar ik het heb gehad na mijn terugkomst uit Kreta.
“Necessity is mother of all creativity”, een slogan die ik al jaren met me meedraag. Ik weet als geen ander hoe het is om uit het niets te herrijzen en jezelf keer op keer opnieuw uit te vinden. Altijd heb ik geweten dat het beter zou worden. Dat ik het grote geluk zou aantrekken, maar nooit was ik voorbereid op de manier waarop. Ook ik heb lang gedacht dat ik mijn leven kon manipuleren en dat mijn gevoel het enige juiste was. Inmiddels weet ik beter.
De corona heeft voor mij niet zoveel impact gehad. Ik gedijde goed bij de rust thuis en met het gezin. Minder prikkels bleken voor mij magisch te werken en heel langzaam leer ik voorzichtig om te vertrouwen op deze nieuwe stressloze weg waarin ik mijn kinderstappen maak. Bij mij moest altijd alles snel, zelfs mijn eten kauwen deed ik amper. Mijn bord was binnen no time leeg. een eeuwig kloppende onrust van binnen die eindelijk na vele hulp en therapie ingebonden is. Ik kan genieten nu, met hoofdletter G en voel en zie het mezelf ook doen. Ik gun mezelf het allerbeste en dat is altijd ook de focus geweest. Maar het universum doet zijn ding en gooit je alles voor de voeten en leren zul je, tot het bittere eind, dat is mij inmiddels echt wel duidelijk.
Dus ga jij door deze hel, door al die vragen en twijfels? Wil of kun je niet meer vooruit? Weet dan dat alles gebeurd met een reden en ja ook corona. Zie de positieve signalen, lees de toevalligheden in je dag, kijk verder dan je neus lang is en stop vooral af en toe. Stop met je druk te maken, stop met je zorgen maken en zie al die shit als leermomentjes, het universum wil je iets laten zien. Weet dat het altijd goed komt! Vertrouw daarop. Ben jij ook overprikkelt? Zoek de stilte en de natuur op, die brengt antwoorden. Laad je batterij op zodat je tot nieuwe stappen komt.
Op welk moment in je leven word je wakker en denk je ik wil boa worden? Dat is een vraag die mij al geruime tijd bezighoudt. Ik zie ze lopen met die boa blik. Een blik van: wie kan ik nu eens beboeten op de parkeerplaatsen en straten van Roosendaal.
In deze tijd van corona, en dito belachelijke regels, lijkt het wel of de boa in opkomst is terwijl al het andere in verval raakt. Een lokale horeca- ondernemer vroeg me afgelopen week of ik hier niet eens een verhaal over kon schrijven. En hij heeft helemaal gelijk. Ook ik als mens voel dit, ondernemer of niet, de absurditeit en verwarring is overal voelbaar en waar hier het ene wel mag word je daar verguist en weggestuurd. Ik kan me zo levendig voorstellen waar die horeca mensen vandaag de dag voor komen te staan. Niemand snapt het toch nog?
De kapper mag jou helpen en aan je zitten, de schoonheidsspecialisten idem. Er behoeft geen afstand gehouden te worden in deze contact beroepen. Vliegen mag weer en daar mag je “gewoon” tegen elkaar aanzitten, want zeggen de specialisten die zitten allemaal dezelfde richting op. Een vol vliegtuig met honderden mensen zonder 1,5 meter afstand en geen boa te zien.
Maar hoe moet het dan met de horeca? Zij zijn er ook om hun klant te helpen en een tevreden gast met een volle buik glimlachend wel of niet waggelend naar huis te sturen. Dat de klanten het fijn hebben, dat er weer eens gelachen mag worden na al deze ellende…dat je eens lekker ouderwets dronken mag worden op het terras. Allemaal geneugten die zo vanzelfsprekend zouden moeten kunnen zijn, denk je dan. Doch hebben zij zich aan zoveel regels te houden dat het menigeen nog aan ondernemend enthousiasme ontbreekt. Zij ervaren het corona beleid als zwaar, tijdrovend en stressvol. Zij hebben niet gesolliciteerd naar de functie van boa maar het lijkt ze wel in de schoenen geschoven te worden.
De echte boa staat namelijk op de uitkijk en elke horeca ondernemer schijt in zijn broek voor enige spontaniteit en samenscholing van zijn altijd zo welkome klanten. De klant die nu berispt en bekeurd wordt als zij geen afstand houden, anders krijgen zij, de horeca een boete van maar liefst vierduizend euro en als ze niet uitkijken kunnen ze hun tent sluiten.
Spontaan bij je vriendin aanschuiven op het terras, gewoon omdat het kan en je een wijntje mee wilt drinken op zaterdag avond. Dit kan leiden tot een frustrerende ervaring, want je wordt aangekeken door diezelfde horeca alsof je de lepra hebt. Diezelfde klant die je voorheen zo graag binnenhaalde en die je wilde verwennen tot op het bot, om de rekening te spekken en je omzet te halen, diezelfde klant moet nu oprotten!
Boa staat voor buitengewoon opsporing ambtenaar. Nou als je het mij vraagt is het héél buitengewoon anno 2020, niks “gewoons” meer aan….
Get a life denk ik dan. Leven en laten leven is altijd mijn motto al geweest en niet dat het praatje van het afgelopen weekend moet zijn, dat den dieje van den dieje een boete van vierhonderd euro heeft gekregen, omdat hij “gewoon” lekker aan het borrelen was met zijn maten in Roosendaal.
Deze vraag werd mij bloed serieus voorgelegd tijdens mijn strand bezoek afgelopen weekend.
We hadden 2e pinksterdag bedacht vroeg naar het strand te tuffen. Wekker om half 8 en voor de drukte zouden wij al op onze strandbedden liggen. We zouden lekker gaan toeren met mijn kersverse cabrio. Het is alweer wat jaren geleden dat ik topless mocht genieten van het zonnige leven en met Sky Radio aan vlogen we over de Zeeuwse weg. Het was alsof we een nieuwe onbekende wereld in reden. Vanuit mijn kleine lage autootje zag alles er grootser, indrukwekkender en vooral mooier uit. Jij rijdt nu een hele andere weg zei mijn lief me, maar niets was minder waar.
Na ruim een uur rijden kwamen we uit bij Perry`s beachclub aan de Brouwersdam. Dit plekje ken ik al zo een 20 jaar en ooit, hoe grappig, samen met een andere Perry ontdekt. Het bied een heerlijk groot strand en als je wilt mag je de honden ook meenemen. Er hangt een relaxte vibe en bij de beachclub kun je altijd een bedje huren, wat drinken, eten en heel belangrijk tijdens corona, naar de wc. Althans dat dachten wij, want wat bleek: dat deel ging pas draaien om 12 uur.
We waren de eersten op het strand en liepen af op de reggae muziek die speelde alwaar een fraaie beachboy over de bedjes verhuur ging. Hij had net een jaar in het buitenland gezeten en vertelde ons dat hij eigenlijk voor de watersport werkte. Echter nu tijdens corona was dat allemaal erg onduidelijk hoe dat zich zou ontwikkelen. Of dat ze open mochten en hoe het beleid van toepassing was. Ik keek hem ongelovig aan en lachte erbij , “tja”, volledig zen vervolgde hij zijn praatje, “Wat zijn de regels nu voor de bananen boot? Dat weet niemand?!”
Ik proestte het uit en zei “Dat meen je niet?! Nou als je het mij vraagt zitten we allemaal in de boot.” Nederland is standaard al een land waarin alles extreem geregeld is, dat weet ik al heel lang. Maar nu slaan ze echt he-le-maal door daar in Den haag.
Geloof me lieve mensen, na alles wat we al voor onze kiezen hebben gekregen was dit voor mij by far het lolligste moment in de hele corona wetgeving. Mijn dag kon niet meer stuk, wat een wereld is dit geworden.
Blij als een kind belde mijn liefje mij, dat hij een email had ontvangen van een van zijn favoriete hotels te Noordwijk. Hotels van Oranje zou met gepaste mate zijn deuren weer openen. Euforisch zoals alleen hij kan reageren was ook ik snel om. Met het oog op een weekend luxe aan het strand met vooruitzichten met zon in eigen land zei ik ja. Ouderwets genieten samen, nu alle reizen in het water vielen kwam dit als vakantie nieuws. Lekker even niks, luieren, uitslapen, geen honden en ontbijt en diner in het restaurant. Het leek wel niet echt.
Ik zag het al helemaal voor me, het was niet de eerste keer dat hij me hier mee naartoe nam, maar wat voor ons allemaal “normaal” is blijkt voor velen echt totaal niet de bedoeling te zijn. Totale” social distancing” is meen ik de term hier van toepassing. Maar wij zouden gaan, ondanks alle nare berichten bleven wij positief en kozen ervoor om het avontuur wederom aan te gaan.
Peter is een echte cowboy en met mij aan zijn zijde lijken we nog avontuurlijker samen. Angst is het laatste woord wat je in ons woordenboek zult vinden. Niet kunnen, niet gaan of niet willen, ook al zulke beladen woorden. Wij zeggen gewoon ja. Bij ons is alles mogelijk, ook al blijven we voorzichtig en respecteren wij ieders wil. Een lekker dagje toeren doen we ook graag en dat brengt ons op de meest verrassende leuke plekjes, vaak met de twee honden die we graag laten rennen en spelen. Een goede strand of boswandeling daar genieten we enorm van en kun je nog een hapje bij de lokale vis of frietkraam peuzelen. Het zijn de kleine genietmomentjes die wij samen pakken.
Doch ervaren wij ook veel tegengas en onbegrip, er zijn mensen die echt bang zijn, die alleen maar thuis blijven en die ons gedrag niet goedkeuren. Het kan ons niet deren, zoals wij elkaar hebben leren kennen en wat wij samen op fysiek vlak afgelopen jaar hebben doorstaan, kan niets ons nog stoppen. Wij genieten. Wij voelen en denken vaak hetzelfde en blijven ons verbazen over alles in deze tijd.
Nog afgelopen weekend werden we in Roermond outlet door een verkoopster bijna de winkel uitgekeken. Na een grapje bij binnenkomst mijn handen met gel insmerend, zei ik dat ik hoopte dat mijn handen er nog aan zouden zitten aan het eind van deze dag. Zoveel ontsmettingsmiddel op 1 dag voelde echt niet lekker, mijn huid was schraal en begon vervelend onprettig aan te voelen. Zij zag er de humor echter niet van in en keek me verontwaardigd aan van boven haar masker. Zij vervolgde “als het aan mij lag, moest een ieder ook verplicht een masker op”. Mijn schat reageerde heel nuchter dat hij een artikel had gelezen dat 80% van de Nederlanders helemaal geen masker op wil. Lang leve de vrije wil. Er ontstond een nare discussie waarop ik tegen mijn schat zei, “kom we gaan, er hangt hier geen goede sfeer”.
Maar ondanks dit kleine incident hadden een mooie zonnige dag, heerlijk geshopt en wederom met een hapje van la Place op een bankje in de zon beland, heerlijk. Je voelde je weer even gewoon mens.
En zo kon het dus ook zomaar gebeuren dat je met een handdoek ouderwets met je gatje in het zand lag Op Noordwijker strand aan de rand van een hippe strandtent, waar een dj “normaal” een plaatje draaide en je lekker een drankje en hapje kon bestellen. Genieten dat is waar het om draait in het leven, want als je het mij vraagt gaat dit allemaal nog veel te lang duren en als het je tijd is dan ga je. Is het niet corona, dan is het de eenzaamheid, of een auto of surfongeluk, vreselijke aandoeningen …ik zie het allemaal voorbij komen. Mensen GENIET! Doe het! Ga! En leef je leven! Het is ons recht!
Zoals ik met alles merk deze corona dagen is elke stap voorwaarts weer een euforie moment. Dat ik deze week weer spelende kinderen zie op het schoolplein stemde mij heel blij. Het genot op die kleine gezichtjes, ik kon me zo verplaatsen in hun vreugde. Tijdens mijn ochtendwandeling deed hun natuurlijke spontane manier van gillen, rennen en fietsen mij werkelijk stilstaan om naar hen te kijken. Wat een blijheid en plezier, zo simpel en zo normaal. Het waren er niet veel en ik zag dat de zandbak nog was afgedekt en het verboden terrein gemaakt was met rood witte banden. Maar het scheen hen niet te deren, ze hadden hun vriendjes en vriendinnetjes weer en speelden volop, zot en onbehouwen. Er had er duidelijk een de leiding, die ging voorop met zijn inmiddels rood aangelopen toet. Alle fietsjes volgden hem en als je dat niet deed riep hij hard om uit te kijken en reed hij gewoon tegen ze aan.
De grootste lol had hij en alle anderen lachten mee en werden nog zotter. Nog harder gillend, de kleine beentjes trapten als een ware lust. Ze waren mijns inziens 5 of 6 jaar oud en het maakte mijn dag goed, deze kinderen zo te zien genieten.
Het is 11 mei en de Nederlandse wereld lijkt weer enigszins op gang te komen. Nieuwe versoepelingen resulteerde in veel blije kappers en dito klanten, schoonheid salons, masseuses en allerhande contact beroepen.
Zo kon ik gisteren ook weer bij mijn osteopaat komen. Het was hard nodig, mijn nek en hoofd gaven me weer de nodige waarschuwingen en sinds die hersenontsteking van afgelopen jaar moet ik mezelf meer dan ooit in de gaten houden. Tijdens de behandeling kregen we het erover hoe we deze laatste maanden waren doorgekomen. Zij was gewend aan lange dagen maken in haar praktijk, hard te werken, te trainen voor diverse marathons en reisjes in de planning. Ik die altijd al graag hard werkte, zag mijn aan huis verkoop stagneren. Corona was voor mij het laatste teken aan de wand. Ik wil me toeleggen op bloggen en reizen en besloot alles uit te verkopen.
Doch beiden bleken we overgenomen te zijn door poetsen, soppen en kastjes opruimen. Het huis spik en span te maken, zakken vol met vuil en overbodige artikelen af te voeren, veelvuldig wandelen en rennen met de honden, bleken wij veel gemeen te hebben, mijn osteopaat en ik. We voelden ons al behoorlijk verbonden en lachten onze frustraties weg, totdat ze in plat Belgisch zei “Amai ik zei tegen munne man, als ik met een strijkijzer in mijn handen sta dan motte den ambulance bellen, want dan ga het nie goe met mij!
Op dat moment proestte ik het uit, zoveel herkenning had ik niet verwacht.
Ik ben echt geen huisvrouw, ging ze nog door met haar betoog. Ik wordt er niet blij van zei ze met ferme stem. Goddank dat ik weer mag werken en dat de werkster weer haar werk kan doen, ze keek me vanboven haar masker fanatiek aan. Ik schoot weer in de lach. “Je kijkt ook zo heftig, alsof je een gangster bent met dat masker op”, zei ik nog en kon me niet aan de illusie onttrekken dat teveel netflix series zoals la casa de papel ook doorwerkten in mijn fantasie tijdens corona.
“Tja, antwoordde ze mij, ik ben zo uitgerust na twee maanden, ik heb zoveel energie, krak krak krak ging het in mijn rug en nek in een keer in kraak stand recht.
Ik zie u graag weer over vier weken en niet meer zo hard fysiek poetsen hoor, das niet goed voor U!
Mijn oog viel afgelopen weekend op een kudde schapen. Boven op elkaar, grazend, poepend en plassend op een afgezet stuk wei.
Het zag er voor mij anders uit dan normaal.
Was het de tijds gedachte waar wij ons nu in bevinden dat dit ogenschijnlijke onschuldige tafereel mijn aandacht trok? Ik hoor mezelf nog zeggen tegen mijn schat, “nou, die schapen staan ook niet op corona normaal 1,5 meter uit elkaar. Ze proppen ze hier in grote aantallen op elkaar om de dijk kort te grazen.” Bizar dat je dat denkt maar het drong tot mij door, dat dat dus nu gebeurt.
Met zijn allen worden we als het ware gehersenspoeld, met dit nieuwe normaal. De hele dag lees je erover of hoor je het op tv, op je computer, om je heen en vooral als je denkt dat je ergens naar toe wilt. De winkels mochten open blijven, echter de groten onder ons sloten. Er kwam natuurlijk geen mens meer op straat, alleen voor hoognodige boodschappen. De angst werd ons non stop ingeboezemd, blijf thuis.
Nu gaan o.a de Bijenkorf, Zara, Pull and Bear etc. toch weer open, wel met gepaste aantallen bezoekers, op die 1,5 meter afstand. Wij namen ons voor dit eens te gaan uittesten? Want Rutte zegt, ze mogen open, u kunt gaan shoppen maar in dezelfde zin voegt hij eraan toe, blijf thuis! Houd afstand! Gebruik je intelligentie, wij met zijn 17 miljoen mensen moeten als intelligent volk bedenken dat we niet allemaal tegelijkertijd kunnen shoppen, wandelen, naar het strand gaan of “god forbid” de Ikea bezoeken.
Wij hebben ondervonden, dat je wel mag shoppen en zelfs parkeren maar je mag niet plassen. Je kunt er smakelijk om lachen maar publiekelijk plassen is een probleem gebleken want daar kunnen de groten de veiligheid niet garanderen. Het moet toch niet gekker worden. Dan maar weer terug naar plassen in het park of op de parkeerplaats want na een paar uurtjes “vrijheid” in de stad opgesnoven te hebben, moet je toch als Nederlands staatsburger naar het toilet. Wij zijn namelijk echte mensen met echte behoeftes. En intelligent! We weten dat dat ook niet mag, wat is het een bon van 100 euro voor wildplassen? Maar wat moet je dan?
Niet zo gemakkelijk dus want wij willen allemaal gewoon weer terug naar normaal. Laat de bedrijven weer draaien, terrassen en horeca open, laat de ondernemers weer gewoon hun kost verdienen. En waarom ook niet, de mensen die gezond zijn, geef ze hun leven terug. Door angst worden we klein gehouden. De zieken, de zwakkeren en de ouderen die ervoor kiezen om thuis te blijven, prima, maar ik weiger te geloven dat dit goed is voor die ouderen. Als ze geen corona krijgen dan vereenzamen en teren ze nu weg van pure ellende. Aanraken is een natuurlijk proces, knuffelen een essentieel onderdeel van ons mens zijn. De kinderen van alle leeftijden, die moeten terug naar school.
Met die gedachte ga ik dit jaar de vrijheid vieren, 75 jaar geleden zijn we bevrijd en dat wordt elk jaar herdacht. Ik wens te leven in vrijheid, vanuit vertrouwen en positiviteit. Ik kies om te genieten van het leven in vrijheid en niet als een schaap, de massa te volgen, dat heb ik nog nooit gedaan. En jij?
Karins memories 