Grieks bloed.

Laatst werd mijn oog weer eens getrokken naar het programma “Spoorloos”. Soms weet ik deze dagen echt niet meer waar naar te kijken. Ik weet niet hoe u dat ervaart maar voor mij is de max bereikt qua corona ellende aanhoren, zoveel onzinnige discussies. Dus was ik druk met zappen en vond het leuk om deze “oldie” weer eens te aanschouwen.

Mijn moeder vertelde me al eerder dat zij de vorige week ook had gekeken en dat er zich zo een mooi verhaal op Griekenland had afgespeeld. Wat jammer dat ik die had gemist. In mijn nopjes op de bank genesteld voor de open haard werd ik op mijn wenken bediend, want daar liep een dame in het Griekse rond, tussen de olijfvelden werd haar verhaal langzaam ontleed.

Ze was al eerder bij “Spoorloos” geweest om haar vader te zoeken. Die bleek niet meer te leven maar er waren waarschijnlijk drie half broers. Nu ging ze op zoek naar haar moeder waarvan eerst het spoor dood leek. Hoe langer ik naar de vrouw keek hoe meer Grieks ik haar vond. Vrij klein van postuur, gezet, in het zwart gekleed en vol zwart haar met een lieve uitstraling en zachte glimlach. En al sprak ze vloeiend Nederlands, ze paste echt helemaal in die omgeving. Zo mooi om te zien.

Haar moeder bleek ooit van een getrouwde man zwanger te zijn geweest, in het geheim en had haar baby bij het klooster gekregen en ter adoptie gegeven.

De aanblik van die moeder raakte mijn moederhart. “Wat had ik moeten doen?” zei ze op camera, “mijn moeder had me doodgemaakt”. De dagelijkse tragedie van het leven, de pijn en het zware karma stonden op haar gezicht te lezen. Ik voelde zo met haar mee. Het is een bepaalde zwaarte die de Grieken vaker met zich mee dragen. Dit pracht land is nog tot de jaren zeventig onderdrukt en bezet geweest. Dat is helemaal nog niet zolang geleden. Pas de laatste tientallen jaren is het toerisme op gang gekomen met meer mogelijkheden, maar verstopt diep in Griekenland gaat het er vaak nog heel ouderwets aan toe.

Uiteindelijk kwamen de halfbroers ook in beeld en hun moeder. In eerste instantie maakte deze mama erg veel indruk op mij door uit te spreken dat dit kind van haar man, dit onechte kind bij hun familie hoorde, zij is een halfzus van haar drie kinderen. Ze staat open voor contact en wil haar graag leren kennen. Zij had veel van haar man gehouden en dat ze ook van dit kind zou houden omdat het haar man’s bloed was.

Ik vond dit wel zo een mooie geste, zo vol compassie en liefdevol, het raakte me. Maar een van de drie broers, die in Australiè woonde was degene die me inspireerde. Die me na liet denken en waardoor ik dit stuk zelfs heb geschreven. Hij zei namelijk, na het weg hebben genomen van de twijfels en het te laten bezinken. “Ik heb erover nagedacht en ik heb gedacht wat deze vrouw, mijn halfzus, allemaal gemist heeft. Wat zij allemaal heeft doorstaan, je familie zo te moeten willen vinden, waar je vandaan komt. Dat ze haar vader moest missen en haar moeder niet bij zich had. Maar vooral dat ze ons als broers niet kende en niet eens wist dat wij bestonden. En wij wilden altijd een zusje en nu hebben we haar gevonden! Wij voelen ons gezegend en ze is zo welkom in onze familie! Wij zijn door bloed verbonden!

Wow, tranen in mijn ogen.

Dit zijn de momenten waarom ik weer weet waarom ik zo van de Grieken hou, die snappen het gewoon…